Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Sankje nei 't swyljen

It wurk is dien,
En elk en ien
Nimt no syn spullen op;
Hoe'n moaie jûn!
't Is stil yn 't rûn,
Ferstomme is eltse rop.

It sintsje doek
Sa gleon en smûk
Djip wei yn 't koele nêst;
Ek mosk en ljurk
Rêste út fan 't wurk,
Geane ont moarnier te rêst.

No sjonge wy
Sa blier en blij
Ta tank foar dizze dei;
Wy swilen 't hea
Mei flugge lea
Fan gear en ekers wei.

Fûleindich het
De sinne bret:
It dripte ús fan de lea;
De minske het
As fêste wet:
Te skrippen om syn brea.

No het de boer
By 't winter foer
Foar hynzers en foar kij;
Gjin broei of skea

[p. 132]

 

Bedjerre 't hea;

 

Dat hoopje en bidde wy!

 

 

 

Wat of me bout,

 

As 't fruchten jout,

 

Dan falt it wurk jin licht;

 

As 't wierje wol,

 

As 't waachse wol,

 

Dan docht me graach jins plicht.

 

 

 

Lyts binne wy,

 

Mar sûn en frij

 

As 't fûgeltsje yn de loft;

 

Wie 't wurk ek swier,

 

Hoe'n wille en tier

 

Jout dan it itensskoft.

 

 

 

Allyk in bij,

 

Sa wrotte wy,

 

Sa lyts is ús bestean;

 

Mar dêrom kinn'

 

Mei 'n fleurich sin

 

Wy frij troch 't libben gean.

 

 

 

Dêr stekt de toer

 

De fjilden oer

 

Syn hege grize kop;

 

Gau skeppe wy

 

De tsjokke brij

 

Mei folle leppels op.

 

 

 

Dan gean' wy sêd

 

En wurch op bêd,

 

En slomje swietwei yn;

 

Heech oan de loft

 

Dêr stiet fol noft

 

It moantsje yn sulverskyn.