Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Oan 'e kant fan 'e mar

Tinksto jit, tinksto jit oan dat stille fjild,
Mei blommen wyld begroeid,
Dêr't moarns de ljurk yn de loften sjongt,
En jûns it fiskje djoeit?
Dêr metten wy elkoar foar 't earst,
Dêr naamsto my foar kar,
Yn de simmernacht by stjerreljocht,
Oan de kant fan de sulvren mar.

[p. 226]

 

aant.

 

Mei de wyn, mei de wyn, dy oer 't wetter rûst,

 

Ferfleach ús libbensdream;

 

Alle lok, alle leed is dêrhinne brûsd,

 

As baren fan de stream.

 

Mar ús ferbûn in eed fan trou

 

Foar ivich oan elkoar,

 

Yn de simmernacht by stjerreljocht,

 

Oan de kant fan de sulvren mar.

 

 

 

As oer 't grêf, oer it grêf jit in libben bloeit,

 

Fynst my wer op dyn paad;

 

Want myn hert is mei dines sa fêst fergroeid,

 

Hja wurde yn 'e dea net skaat.

 

Dan saai' wy del út heger loft,

 

En fine wer elkoar,

 

Yn de simmernacht by stjerreljocht,

 

Oan de kant fan de sulvren mar.