Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

[p. 360]

aant.

[Nederlânsktalige fersen]

De eigenwijze muis

Eens was er een klein jong muisje
Grijs van haar en lang van staart
Zij woonde in een zeer klein huisje
Met haar moeder goed van aard.
Op een keer toen 't zachter weer was
Vroeg het muisje aan haar moe:
‘Moeder mag ik eens naar buiten?
'k Wil zo graag mijn moetje, toe.’
‘Neen, o neen mijn lief klein kindje.’
Sprak de moeder, ‘dat mag niet,
Als de kater u eens opat
Stierf ik nog eens van verdriet.’
't Muisje schreide toen; ‘maar moeder,’
Sprak het, ‘maar mijn lieve meid,’
Zei de moeder, ‘blijf hier stiltjes
Pas op dat gij nu niet schreit.
Als gij dat niet doet, mijn liefje
Krijgt gij straks een stukje brood
Wat zult gij dan lekker smullen
Dewijl gij niet komt in nood.’
‘Best hoor moeder’, sprak het muisje,
‘Krijg het mij dan, lieve moe.’
‘Best hoor zoetje’, zei de moeder,
‘Gij zijt nu een pop van moe.’
En de moeder zou het krijgen;
't Muisje slipte weg, uit 't huis
't Zag de kater daarvoor liggen
O, die eigenwijze muis
't Dacht, nu zal 'k de kater pakken
't Zou het doen, 't ging er naar toe
Kater was nu opgesprongen
't Muisje dacht zo om haar moe.
En de eerste pakte 't muisje
Dat nu uitriep: ‘O, mijn moe!
Had ik naar u zin maar gedaan
'k Was er niet zo slecht aan toe.’
't Oude muisje zocht om 't jonge
Ondanks 't zoeken vond zij 't niet

[p. 361]

 

aant.

 

't Leefde nog maar een paar dagen

 

En zij stierf toen van verdriet.