Samle fersen (= Verzamelde gedichten)

Een lied van mei

Een lied van Mei, van Zonnegloed,
Een lied van leven hoor 'k zingen;
Het klinkt als een blijde morgengroet;
't Wil heel de wereld doordringen;
En hoe ook de winter ons lijden deê,
Wij kunnen opnieuw weer hopen -
O lied van Mei, we zingen u mee,
Ons hart gaat voor u open!

De scharen krioelen in 't lentelicht
Onder de blauwe hemel;
Nieuw leven schittert op elk gezicht
In 't bonte mensengewemel;
Forse gezangen van vrijheid en recht
Laten z' in geestdrift horen;
‘Geen meesters meer, niemand zij knecht!’
Zo klinken hun manlijke koren.

En bevende hoort de zelfzucht hem aan,
Die strijdkreet der proletaren;
Wat groot is en machtig blijft angstig staan
Voor die luid-op jublende scharen;
Is dat het volk, dat zo lijdzaam droeg,
Zo stil bij zijn eeuwig ontberen? -
't Meilied roept hun toe: ‘Het is genoeg!
Geen slaven meer en geen heren!’

Maar wat er zucht onder 't harde juk,
Slaat weiflend de blik naar boven:
‘Is er ook voor ons nog kans op geluk?...
Wij kunnen 't haast niet geloven.

[p. 405]

 

aant.

 

Wij hebben nog steeds gezucht en geweend;

 

Zou nu onze blijdschap beginnen?’

 

't Meilied roept hun toe: ‘Wij kunnen, vereend,

 

Geheel de wereld verwinnen!’

 

 

 

Wijd over de wereld rolt dit woord

 

Op die heerlijkste dag aller dagen;

 

Van oost naar west, van zuid naar noord

 

Wordt het jubelend verder gedragen;

 

Het is een hymne van menslijkheid

 

Een bede om licht en om leven;

 

Een vloek der vernederde majesteit;

 

Een strijdkreet: verwinnen of sneven!

 

 

 

Gegroet dan, heerlijk lied van Mei,

 

Wij willen uw woorden zingen

 

En stad en dorp, en bos en wei

 

Van uw blijde boodschap doordringen;

 

Wij wekken, marcherend op uw maat,

 

De strijders allerwege:

 

O Paaslied van 't proletariaat,

 

Leid haastig ons tot de zege.