Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 36]

Nieuwe poging tot ontmoediging

Droefgeestig stond ik in de spiegel
boven jouw bed
m'n tranen te tellen
toen je aan m'n trui trok en
- vertaald in mijn taal -
fluisterde:

‘Ontvlucht de sokkel van de weemoed’
en
‘Vergezel de vlooien naar hun markt...
ruim puin met de mollen.’

Dat was mysterieus
ik lachte
en dekte je in je bedje toe
met vijf kleine sprookjes
maar
o god
al weer zo godsganselijk droef.

‘De roek sluipt door 't koren
de kloek spaait de sloot om
de snoek klimt in 't riet
níemand, níemand die 't ziet’

Je lachte nog.

‘In de vochtige katakombe van 'n keveroksel
ligt 'n roofwants
'n ei te bakken
op sgaskomfoor van skevers giftige woede!’

Je lachte luidkeels.
Toen 'n raadsel.

[p. 37]

 

‘De lentetepel kent geen glorifiëren

 

de zomersloot geen droeve zucht

 

als de winterwortels algebra leren

 

wie plukt dan die zotte vrucht?’

 

 

 

‘Ik denk: “de herfst!”’ zei jij.

 

 

 

Maar toen ik voortging met:

 

 

 

‘De winter rust niet

 

de winter klinkt

 

't glas

 

met kristallijnen hein!’,

 

 

 

zei je niks meer.

 

 

 

En toen ik vertelde:

 

 

 

‘'t Mes schoof langzaam voort

 

over de horizon zoals 't hoort

 

de niets vermoedende keel tegemoet

 

van 't schreiend áárdvarken’,

 

 

 

huilde je

 

weer even hard als ik!