Turkenburg's handboekje voor het kweeken van groenten in den vrijen grond

Peterselie.

Van de toekruiden is Peterselie wel een der meest gebruikte. Voor vele gerechten is ze onontbeerlijk. Aan fijngekrulde soorten wordt soms de voorkeur gegeven door wie bevreesd zijn voor de in 't wild groeiende giftige hondspeterselie, die niet best van de gewone te onderscheiden is. Men zaait vroeg, daar het zaad lang, soms een maand, ligt eer het opkomt. Het ontkiemen kan men bevorderen door het enkele dagen vóór het zaaien met vochtig zand te vermengen. Het fijne zaad mag niet al te dicht gezaaid, opdat de plantjes niet te gedrongen komen te staan en minstens een paar centimeter ruimte krijgen. Bij zaaiïng op rijen geeft men dezen een tusschenruimte van 10 c.M. Nadat het zaad een weinig gedekt en goed aangedrukt is, wordt fiks gegoten. Op drogen grond moet dit een keer of wat herhaald worden. Om den geheelen zomer jonge Peterselie te hebben, zaait men meermalen, van Maart tot Augustus. Van Mei af kiest men een eenigszins beschaduwd bed. Men kan wel met ééne uitzaaiïng volstaan, indien wat ruimer

[p. 167]

gezaaid wordt en de oude bladeren van tijd tot tijd weggesneden worden, ook al is er geen behoefte aan. Bij droogte draagt het gieten zeer bij tot bevordering van den groei.

Peterselie houdt van een vochtigen, voedzamen grond. Schoon tweejarig, is ze tegen strenge vorst niet bestand. Alleen in een zachten winter op een noordelijk-beschutte plaats kunnen de planten overblijven, waarvan men dan in 't voorjaar, tegen dat de zaadstengels gevormd worden, nog snijden kan. Overwinterde planten van een Augustuszaaisel schieten niet zoo spoedig door. Jonge Peterselie houdt men ook lang frisch door er in 't najaar zorgvuldig een bakraam over te leggen. Om heel den winter versche peterselie te hebben, zet men de planten, ontdaan van de grootste bladeren, in September 10 c.M. van elkaar in een kouden bak, houdt dezen vorstvrij en zorgt om op tijd te luchten. In de eerste weken blijft het raam er nog af. Bij behoefte worden in de wintermaanden de grootste bladeren afgeplukt. Men kan ook in ondiepe kisten planten en deze op een lichte, luchtige, vorstvrije plaats zetten. Of men plant in een zoogenaamde peterselie-zuil of -pot of bij gemis daarvan in een tonnetje waarin men rondom, 10 c.M. van elkaar, gaatjes

[p. 168]

heeft geboord. Terwijl dit geleidelijk met aarde gevuld wordt, zet men voor elke opening een flinke plant, met de wortelhals naar buiten. Bovenin plaatst men enkele planten rechtop. Wordt nu en dan op de oppervlakte gegoten en draait men de ton eens om, opdat alle zijden voldoende licht ontvangen, dan is hij spoedig met fijn groen bekleed, waarvan gedurig gesneden kan worden. Peterselieblad kan men ook in het najaar drogen en in stopflesschen bewaren.