Nieuwe Verhandeling van de Venus-Ziekten

In welke, na dat men getoont heeft, dat de gewoone wyze van genesen, zeer gevaarlyk, twyffelagtig en swaar is; een andere veel gemakkelyker en veel zekerder wert voorgestelt

[p. 165]

Het laatste onderrigt aen den Leser.

ZIet hier in weinig woorden ’t gene ik tegens-woordig in dit werkjen had te seggen, het welke ik wel wat langer hadde mogen schryven om de algemeene regulen en stellingen, wat wyder uit te breiden, proppende die op met een groot getal van pragtige, en buiten gemeene voorschriften, en schikken yder Hoofd-stuk op, met wel-behersende voor-redens; brengende de gedagten van vyf of ses schryvers te berde; ofte wel eenige andere, daar men niet van kan seggen, doende niet anders dan de schryvers van het hare berooven, gelyk de schouw-spel zotten, die op de vertoon-plaats niet komen dan met kleederen die van veele en verscheiden koleurige lappen syn te zamen geflanst; hier kon ik nog bygevoegt hebben, een goed getal van genesingen ^o met alle hare omstandigheden, om hare ondervindingen gezag te geven; maar alzoo ik my dat niet aantrek, zoo laat ik yder in zyn vryheid blyven, te gelooven of te doen alles ’t gene haar over dit boexken behaagt: ik bidde de regtzinnig oordeelende, welke het

o Seker uit d’ aanmerkingen van ware genesingen konnen d’ onkundige de beste nut halen; maar aangaande veele omstandigheden, die syn ganschelyk onnut, en belemmenen de gedagten des lezers: en dat men ook al te kort zyn stellingen op ’t papier stelt, is ook te misprysen, alsoo het kort schryven en te lang schryven, is zyn zaken te verduisteren, soo dat de byen of liefhebbers daar weinig honig konnen uitsuigen

[p. 166]

lezen, ten goeden besten op te nemen, ’t gene ik met een goed herte haar geve; en d’ongeregtige oordeelders, die dit werk schenden, te gelooven, dat zy my van myn stil gemoed niet berooven of ontrusten, ’t gene my God door syn genade gegeven heeft, daar ik hem over versoeken, my daar in te laten volherden, en ’t selve aan alle myne vyanden te geven.

EYNDE.