Rodeo of zuster Bertram

[p. 42]

24

Zij waren samen naar een andere stad geweest; ach, waar gingen zij al niet naar toe, zittende. In auto's en staande. Langs de weg. Op de terugweg snel weggereden uit de stad, uit het licht, met zware jassen weg van de politie met een auto waarin het naar kippen ruikt of naar splinternieuwe hoeden, met bruine leren randen binnenin waarop kleine nikkelen plaatjes zijn vastgemaakt: l.j., c.f. en de bestuurder was niet bijzonder spraakzaam, wat ons geen verdriet deed omdat we moe waren en geen zin in liegen hadden; de grote reis ging naar wens, - als ze tenminste niet haar scherpe handen beneden in mijn dij stak, zodat ik krulde en schokte en niet wist hoe ik het zoeken moest om weer niet voor ongrijpbaar, zo zeer te grijpen, aangezien te worden - , en ze dommelden bijna toen de man plotseling stopte bij een volledig donkere zijweg, waar hij kennelijk in moest: hij sprak geen woord, had misschien sluipende handen in zijn spiegeltje gezien. Dan staan zij in de hete nacht bij de autoweg die wit wordt, waar venijnige paren reptielenogen hen aanstaren, als er snelle wagens voorbij komen. Snelle wagens, die geen acht op hen slaan, schuiven voorbij: want per slot is het miniatuurdorp niet naar het voorbeeld hier gemaakt, maar alles naar het voorbeeld van de

[p. 43]

kleine huizen en de kleine havens waar de scheepjes aan dunne kabels doorgetrokken worden. Nu is het begonnen. Zij staan er meer dan een half uur: de auto's zien hen te laat en zijn snel voorbij. Zij staat schuin achter hem, hij wil niet dat zij haar hand opsteekt, - want dan weet ik later in de wagen niets te zeggen, en trouwens: daar vind ik haar te goed voor, te veel niet van de anderen voor -. Zij wordt moe en gaat op de kleine witte paal zitten, die de parkeerruimte aangeeft. Waar hij kwaad om wordt: zo komen zij nooit weg, daar houden de handelsreizigers niet van: hangende verveelde meisjes en jongens, die meegenomen willen worden, maar die nooit iets van sport of politiek blijken te weten. Zij weet het beter: (waar ze van houden) en doet de schoenen met de naaldhakken aan, - waarop ze niet kan lopen en die ze alleen aandoet voordat we ergens naar binnen gaan - , en maakt haar jas een beetje open: zij zal ze stoppen. Hij wil het niet en maakt ruzie, schreeuwt (in de hete donkere nacht) en zegt dat hij weggaat als ze niet ophoudt. Ze lacht hem uit en doet een paar stappen naar voren. Dan rent hij weg, over een hek, in een dorre wei waar hij plat gaat liggen. Hij ziet haar silhouet uitdagend staan: de hand niet eens geheven. Meteen stopt er een auto. Portierraampje open, onhoorbaar gepraat. Zij wijst in het donker. De man wacht. Zij roept zijn naam. Hij blijft doodstil liggen, tart haar in te

[p. 44]

stappen, (ik lag in het harde gras, ik zag Donna bewegen en schreeuwen, ze deed een paar stappen in mijn richting, het bonsde in mijn buik en ik wilde, ik smeekte God met vochtige tranen dat zij in zou stappen, dat zij morgen naakt, aangerand, vermoord zou worden gevonden). De man wordt ongeduldig, maakt het raampje dicht, start, rijdt weg. Zij staat hulpeloos, zonder benen, gaat tegen het paaltje zitten; als hij terugkomt duurt het niet erg lang meer voor zij meegenomen worden.