Christiaan, leven en lijden van een charlatan

[VI]

‘Een taartje en een glas sherry zeker?’ De dikke vrouw die tegen me sprak keek met haar rechterwang tegen me, want haar ogen keken naar een man drie stoelen verderop.

‘Graag, mevrouw,’ zei ik en ze gaf me een kop koffie.

Ik keek om me heen in de hoop dat ik Christiaan zou zien, maar hij was al een half uur geleden de kamer uitgegaan en nu zat ik met een tiental dikke mensen in een te kleine kamer en ook de bruid was weg en de bruidegom vulde allerlei formulieren in van een verzekering die een van zijn ooms net aan hem had kunnen slijten.

Ik stond op en liep de kamer uit. Christiaan stond in de gang, hij praatte met de moeder van de bruid en hij keek bezorgd. ‘Ik zie je straks, heb wat te bespreken, je weet wel.’ Maar ik wist niets en omdat de wc bezet was en ik hoopte dat er op de bovenverdieping nog een wc zou zijn, liep ik de trap op.

Boven was het stil, maar ik kon geen wc vinden, wel een diepe kast waarin een strijkplank stond.

Ik keek naar de deuren en ik hoorde iemand lachen. Ik deed een van de

[p. 39]

deuren open en ik stond in de slaapkamer, waar ik de bruid zag liggen haar lange witte jurk opgetrokken tot boven haar heupen en haar sleep over het kussen uitgespreid.

Een van de dikke mannen die ik ook beneden had gezien lag op haar, zijn broek tot op zijn enkels geschoven en ik sloot de deur, bang dat ik gezien zou worden.

Ik liep de trap af, glimlachend, want het leek me een mooi verhaal om aan Christiaan te vertellen.

Die stond beneden aan de trap.

‘Wat deed je nou boven?’ wilde hij weten.

‘Ik zocht de wc maar die was er niet. Weet je wat ik wel zag. Je nichtje en ze lag te neuken in de slaapkamer met een van die kerels van binnen.’

‘Daar is ze de bruid voor,’ zei Christiaan en hij pakte me bij mijn arm.

‘Grote stunt,’ zei hij toen.

‘Wat?’

‘Je gaat naar de kade hierachter en haalt een paar flessen jenever, maar snel.’

‘Wat is daar voor een stunt aan, al ons geld gaat naar de knoppen.’ Christiaans gezicht vertrok van woede. ‘Verdomme, ga je nou. Ik weet verdomme heus wel wat ik doe. Vandaag beginnen we met ons plan.’

Ik telde mijn geld na. ‘Drie flessen,’ zei ik.

‘Da's goed,’ zei Christiaan, ‘maar als je ze binnenbrengt, laat je ze aan niemand zien. Je houdt ze onder je jas verborgen en je brengt ze zo snel mogelijk naar de keuken, want daar ben ik.’

Ik haalde drie flessen en toen ik ze binnensmokkelde, de flessen als borsten onder mijn jas, liep ik naar de keuken waar Christiaan een emmer op de aanrecht had gezet.

‘Mijn tante schijt peulen,’ zei hij, ‘de drank is op en ze zijn door hun centen heen, we zullen haar helpen.’

Zenuwachtig schroefde hij de doppen van de flessen af en goot de jenever in de emmer.

Toen zette hij de emmer bij de gootsteen.

‘Roep mijn tante en een paar andere familieleden, geeft niet welke.’

[p. 40]

Hij was duidelijk opgewonden en ik verbaasde me over Christiaan die ik nooit zo had gezien. Dikke druppels hingen aan zijn wenkbrauwen en ik was bang dat ze in de emmer zouden vallen, want dan had ik geen trek meer in de drank.

Ik liep zonder te vragen wat er zou gebeuren de keuken uit en haalde zijn tante en zijn oom en nog een andere man die ik niet kende.

Ik liep voor ze uit naar de keuken en toen iedereen zich naar binnen had gewrongen, want de familie was dik en de keuken klein, zagen we dat Christiaan de emmer onder kraan hield.

Er stroomde water in de emmer, niet veel, maar het geheel gaf wel de indruk dat hij de emmer net geheel had gevuld. ‘Zo,’ zei hij.

Hij zette de emmer op de grond en keek er aandachtig naar. ‘Wat moet ik nou met water,’ zei zijn tante. Ze keek naar de emmer die aan haar voeten stond.

Christiaan hief zijn rechterhand.

‘En laat het nou wat anders zijn,’ zei hij plechtig, en ik moest lachen.

Christiaan keek me woedend aan maar dat zag zijn tante niet.

Ze doopte voorzichtig haar vinger in de emmer en likte aan het vocht wat ze er uithaalde.

Toen keek ze Christiaan aan. ‘Godverdee,’ zei ze. ‘Wat heb je nou gedaan.’

Ze draaide zich om en liep snel de keuken uit naar de kamer waar we haar schelle stem konden horen vertellen dat Christiaan water in een emmer had gedaan en alleen door er lang naar te kijken, jenever van had gemaakt.

De oom pakte een glas en doopte dat in de emmer. Hij proefde voorzichtig.

‘Christiaan,’ zei hij toen langzaam, ‘ik weet niet wat ik hier van zeggen moet.’

De familie kwam de keuken binnen en iedereen kreeg een glas en moest weer horen hoe Christiaan de emmer met water had gevuld, ‘want dat heb ik zelf gezien. Hij stond daar onder de kraan en hij deed water in die emmer.’

[p. 41]

Ik liep met Christiaan de keuken uit.

In de hal trok hij zijn jas aan. ‘Waarom ga je nou weg,’ zei ik.

‘Heb jij dan nog geld. moet je eens zien, nog vijf minuten en die emmer is leeg.’

Zijn tante kwam hem achterop en ik zag hoe de bruid de trap afdaalde.

Ik dacht aan de spermavlekken in haar witte bruidsjurk en aan haar vrome gezicht waarmee ze haar man, die nog steeds in de kamer bezig was met de verzekeringspapieren, aan haar lijf zou laten komen. Alsof hij de eerste was die zijn door veelvuldig kantoorwerk nauwelijks meer te stijven penis bij haar binnen mocht brengen.

‘Dag,’ zei Christiaan tegen haar en tegen zijn tante: ‘Nee, echt, ik kan niet langer blijven.’

Zijn tante nam zijn hand en gaf er een zoen op.

‘Jij bent altijd veel meer waard geweest dan al die anderen, dat heb ik laatst nog tegen je moeder verteld en nu wordt dit vandaag toch maar even aangetoond. Nietwaar, Frits? Zei ik niet laatst: die Christiaan heeft zoiets speciaals?’

Christiaan keek verlangend naar de trap. ‘Het is goed, het is goed,’ mompelde hij. ‘Ik heb die gaven ook niet van mezelf.’ En hij keek naar boven naar de bruine lamp met donkergroene franje alsof hij door de lamp en het plafond naar iets anders keek.

Zijn tante volgde zijn blik. ‘O, juist,’ zei ze, ‘ik zal niets meer vragen.’

Ze veegde met haar vinger wat stof van de lampekap, gaf ons nog een taartje en wij liepen de trap af naar beneden.

‘Dit was pas het begin,’ zei Christiaan tegen me. Hij zocht zijn portemonnaie en keek erin. ‘Maar nu is ons kapitaal weer naar de knoppen.

Ik ben bang dat je er vannacht weer op uit moet.’

‘Goed,’ zei ik. Ik dacht aan de manier waarop Christiaan vandaag van het huwelijk van zijn nichtje een heel bijzondere dag had weten te maken, een dag, waarvan ik blij ben dat ik erbij was.

‘Het was wel grappig,’ zei Christiaan. Hij doelde op het huwelijk en ik zei: ‘Ja.’

‘Al die mensen,’ vervolgde hij, ‘ze zijn net instrumenten.’ Hij floot tus-

[p. 42]

sen zijn tanden. ‘Het heeft wel wat,’ zei hij, ‘al die klompen vlees in dat kamertje. Als je ze in de fik steekt, smelten ze.’

‘Nogal,’ zei ik.