Het huis ten einde

[p. 16]

Van de tafel, de stoel en het bed

Voor het herkennen van mijn dood
moet worden uitgewist de heugenis
aan mensen die ik heb bemind
of vriendschap toegedragen
maar die mijn verwachtingen
ontvreemdden om ze te bespelen als
een uitgeholde droge tak
met de stemklank van een knekel.

Tot gij slechts overbleeft,
verblind geboren vrouw,
gij die mij vorm en kleur
van mist en dauw verklaarde
in mijn jeugd van leuzen en
gewoonten verdrongen naar
een zonneloze waterhorizon.

Van dit huis zegt God: het is goed.
De tafel is niet van de eik
waaronder zij sliep, wier
ontmoeting afscheid was,
de stoel niet van de beuk
die witte schaduw gaf aan
wie ik in geen licht ontmoette,
het bed niet van de noteboom
die in een glanzend najaar een
versteend gelaat verbronsde.

[p. 17]

 

Daarom kan hier mijn dood

 

vertrouwd mij worden als

 

de nachtelijke scarabeeën door

 

de maan verguld.

 

Daarom is uw getuigenis,

 

onbeëdigde vrouw,

 

bij mijn ontwaken

 

tijdverdovend als

 

een wond van een boom.