Het huis ten einde

[p. 19]

Van de boeken

Zij zullen niet meer bewegen
al hebben ze steeds bewogen
zelfs achter het spinrag van tranen.

Ook 's nachts bewogen zij zodat
ze 's ochtends in mijn handen koel
verokerd waren. Zij die
zich in een spiegel lieten zien
verwekten koorts als van een kaarsvlam
als van een stalkaars soms.

Er zijn er die als geisha's
bloemen schikten die ik had
geplukt toen zij nog elders waren.
Niets wekt angst als zweven en
geen adem hebben voor een kreet.
Geen stilte stolt zo snel.

Zij zullen niet meer geuren van
mijn kamer onder stro
noch van de woning waar
de maan de schimmel aanvrat toen
de wolken waren vastgevroren
noch van het huis waarin mijn eenzaamheid
steeds sporen droeg van varens en
van varicellen noch van
ons onderdak, verdauwde vrouw.

[p. 20]

 

Herinneringen aan de toekomst, aan

 

afwezigheden die niet door

 

verklaring op te roepen zijn: zwaar als

 

een mijt van duisternis blijven zij.

 

Maar helle vensters waren er

 

waardoor ik kon ontwaren wat

 

mij nog vervreemdde van de dood.

 

 

 

Vijandige vervreemden van mijn jeugd

 

verzoekenden tot hindernissen

 

voetzoekers van beslotenheid

 

met hinderlagen van de dood

 

wachters bij de tijen van

 

mijn bloedstroom, bij de bron van

 

mijn pijnappelklier, zangers met

 

stembanden overgeplant van

 

uitgestorven vogels, verkenners van

 

oasen, verwekkers van luchtspiegelingen

 

waarvan ik later nog de puinen vond

 

in buurten van verstomde steden

 

en aan de grens van Solidad.

 

 

 

Van heden af zijn zij bestemd

 

om alle geuren te verliezen en

 

de kleuren van hun kolofonen want

 

ze zullen mij bezitten tot

 

zij dit huis verlaten,

 

de derde dag voorbij.