Het huis ten einde

[p. 28]

Van een alibi

Toen syncopen binnenslopen in
het ademen van moeder was in
Malaka de muskaatnoot rijp.
Een metagram als een waterorgel
van muggen bespeelde mijn hersenvlies
terwijl uw hand mij koel
vervreemdde van verdriet.
In uw blik ging een karavaan
zonder bestemming voorbij.
Tot ballingschap was ik niet
veroordeeld, ik was erin verdoold.
Maar zij verleende mij niet
het onbekende van
uw labiele sterrenbeelden.

Toen stierf mijn moeder in
een miniatuur. Ik had
geen enkel alibi meer.
Daarvoor moest het huis worden gebouwd
dat wij samen niet alleen
betrokken. Afwezigheid vindt
geen verklaring meer.