Het huis ten einde

[p. 31]

Van de foelieloze spiegel

Beluister de vrede, vrouw,
van wat ons verlaat.
We moeten de verbondenheid
behouden met het onbewustzijn
van alle biochemie.

Een vergeten peer ploft rot in
het gras. Onze fazanten vonden
het gevaar in het bietenveld.
Maar op lava (van woorden ook)
wordt Lachrima Christi gewonnen.
De sibbe van het patrijzengezin
wordt door de zon gekremeerd
maar ook op de maan
zijn kraters gedoofd.

We moeten de wegen verdelen
die te eng voor ons beiden zijn
tot over luchtledige grenzen.

Aan weerszijden van
een foelieloze spiegel
ziet ge mijn dood
die geen herkenning mist.
Hij toont u groene weiden
vervuld van wind
als uw dijen gesloten zijn
en toendra's
vervuld van tegenwind
als tussen uw dijen
de golfstroom opgevangen is.

[p. 32]

 

Er zit altijd een scharlaken vlinder

 

op zijn schoudervlies, die hem wil doen

 

geloven dat gij niet geboren zijt.

 

Maar hem is het om de vlinder te doen

 

en mij om de pitten van de meloen.

 

Zo spelen wij met hem.

 

 

 

Vergeet gij dat er hippogriffioenen

 

bestaan, dan weet gij niet

 

wat inzet is.