Het huis ten einde

[p. 82]

Van de ruitenwisser

Ironisch ruist de regen.
Morgen zullen de lijken
der slierten mist begraven zijn,
dood als blazoenazuur.
Ergens wordt wreedheid geel
en weerwraak groen waar
een menigte blijkt
een inktvis te zijn.

Meer bepaald landen vier Amerikanen
als vaandelvluchtigen in Zweden.
En in de Sowjetunie wordt een generaal
die protesteert ten gunste van
een schrijver in de gerechtszaal
aangehouden.

Toch roep ik voorbarige beelden op
want mijn dood laat zich niet duiden.
De ruitenwisser van witmetaal schiet
weerlichten af naar mijn netvlies.
Een uitgeholde straat vol vrede
sluit me glijdend eindeloos in.
Een anemieke maan smelt
chemisch zuiver tot ozoon.
Voetensyncopen zijn pizzicato's
van een dichte vleugeladem.

[p. 83]

 

Geen beeld nochtans kan op

 

de beemd van deze heilige woning

 

heilloos zijn. Schaduwen

 

van mensen raken niet

 

de gewelfde grond van

 

uw schaduw. Ze zweven hoger

 

voorbij naar het bos met

 

de blanke trossen.

 

 

 

Gij zijt thuis in dit land

 

van eiken en kastanjes dat

 

geen land alleen een licht is.

 

Gij wacht, vergis u niet,

 

op mijn dood. Dat

 

ontstelt u niet.