Het huis ten einde

[p. 87]

Van de vinger tussen bladen

Er viel sneeuwlicht op de stad
toen wij pas waren aangekomen.
Ze kreeg een gelaat
gebruind door eeuwen gotiek.

De bleke hemel stond vol gewassen
van zeestof en zonnestort.
Hij lag open voor de voeten van
gezanten die heilsboden moesten zijn.
Zij waren echter geheel opgenomen in
de vervoering van een cellist,
een glanzend individu die van
de middag was overgebleven.

Maar in de kamer kwam mijn dood
mij levend vinden: ik zag alleen
een vinger die tussen bladen gleed
en telde. Gij wreeft uw voorhoofd bloot,
vervoerde vrouw, en toen vielen
de vissen in het akwarium stil.

Gij waart ontroerend onbewust
en dacht: waar begint de zee?
De zee begint zomin als de zon.
Gij zaagt de vinger niet maar
ik was het die de bladen telde
met getallen als schaduwen van
bomen in de palle middagzon.
Gij wisselde met verwijten af
en in de stilte, polyfone vrouw,
viel de vinger stil.