Het huis ten einde

[p. 110]

Van de verhuizing

Er werd beweerd dat doden
doelloos door de kosmos dolen.
Ik zag ze dwalen
door arsenalen
die barstten van
verbarde ijzergeur
en scheurden van
verschoten poederroest.

Dat rozen krankzinnig worden
merels tot maangrond vergrijzen
en bomen verzinken met
de wortels naar omhoog,
zij zien het niet.

Want doden zijn veel te dood.
Naar nergens zijn hun ogen gericht
terwijl verborgen vogels
bliksembloemen eten.
Want er is niets te zien.

Toch zie ik u verhuizen
van een donkerrood naar
een lichtoranje huis,
want enkel voor zoveel een eigen dood
mij werd toegewezen, wordt mij
vergund te zien.

[p. 111]

 

Maar in mijn woord hoort gij

 

te weinig van mijn dood

 

verneemt gij van

 

een onverwachte wolk.

 

Elke wolk heeft in haar schoot

 

een woord dat niet wordt bevrijd.

 

Maar ik bevrijd het uit mezelf

 

zodat gij mijn dood erin hoort.