Het huis ten einde

[p. 113]

Van de zwarte vlekken

De microkorte duur
der zwarte vlekken is
niet meetbaar met mijn ogen.
Want de kleur van
de dingen hebben zij en
de weerlicht is zwart.
Maar wild is het licht in
de stem van de sneeuw.

Zij zijn inwendig als
de smaak van nieuwe
hagedorentwijgen nog
voor zij bloeien.
En zij bewegen als een eiland op
een hopeloze horizon
een ochtend die
uit zeven seizoenen bestond.

Weet gij nog van
het ledige tabernakel
toen onze dorst
in vuur opging
en de woorden zware
nadruk kregen om
de zuiverheid van
onze zinnen te verzachten
om de kamer naar het zuiden
te doen kantelen?

[p. 114]

 

Ik ben nog altijd in

 

mijzelf, niet meer alleen en

 

als gij binnentreedt

 

waar gij reeds zijt,

 

verzelvigde vrouw,

 

worden alle ontsloten schaduwen

 

gescheiden, zodat gij niet de tijd

 

verdeemstert voor mijn dood.