Het huis ten einde

[p. 121]

Van nog andere dagen in het huis

Ook heb ik uren gekend waarin
archipels verzonken, waarin
archetypen elkaar verslonden
waarin hangende tuinen in
onblusbaar vuur verteerden
tot louter as, waarin legers
tegenover elkander stonden
maar enkel bleven staan: ik
tegenover mij in dodelijk
uitgemergelde lucht waarin
de wereld een koude-magneet
geworden was zodat de woorden
hun zin verloren toen zij werden
neergeschreven: bloemen als op
behangselpapier in regen
overgebleven van gesloopte huizen.
Dat de pijn in de wonde sliep
was schijn en daardoor genas
ze niet, zodat er geen terugkeer was
naar het woord dat mij met
mijn lot verbond. De tuin
begluurde met een oog van
forsythia mijn nieuwe hersenschim.
Maar zelfs een ijstijd van
herinneringen in een schuimrubberbos
van verlatenheid verplichten
mijn dood tot niets naar
dit huis met zijn ochtenden zonder
ozoon en zijn avondschemeruren
waarin de klok mij hartziek tikt.

[p. 122]

 

Zelfs als de wind de duisternis

 

heeft meegesleurd en het bos in

 

golven verzwolgen is, verdoolt niet

 

mijn dood naar dit huis van fosfoor.