Magnetisch veld

[p. 4]

voor Ria

[p. 5]

Strand met Chagall

Mijn wervelmerg vertilt de sporen
van de infrarode toren op de horizon.
Ik wankel op de drempel van het horen:
magnesium ruist als een bron.

Door wie, waarvoor ben ik gevangen?
God, wie gij zijt, laat mij dit uur
naar blaadren op de sneeuw verlangen.
naar sneeuw op dit verlaten uur.

De hoge bloei van dolle kervels
heeft nauwlijks nog een eigen tint,
de tunnel door de dode wervels
versplintert tot een labyrint.

Hoe zal ik door de nacht geraken:
een zwavelstrand waar Marc Chagall
versteend staat tot een blauwe baken,
maar op de golven groen als gal

geen schip en ik hier in de duinen
van nevels, melk en chlorofiel.
Waar zijn de mispelbruine kruinen,
waarin één genster uit het wiel

de brand ontstak, zodat mijn asters
verteerden tot wat sneeuw van as?
O vuur o sneeuw altijd, o rasters,
ragrasters van wat zichtbaar was,

nu spiegelbeeld in splinters glas.