Magnetisch veld

[p. 22]

De rode sporen

Toen was mijn adem heet en hees
onder de amberen maan in de mist
en eenzaam was ik in mijn vrees
voor niet meer eenzaam zijn. Ik wist

de dreiging van verdreven gees-
ten dicht. De rode sporen op ivoor
in dit vertrek dat ledig is geweest,
ontkomen vrij van elke metafoor.

Verklaar ik u niet de betekenis
van elk ravijn verborgen in getallen,
terwijl de mirtegeuren van de dis
zoals een raderwerk zijn stilgevallen?

Nog enkel elders is het nacht.
Ik adem onbewust: ik leef.
Ik heb vergeefs op God gewacht.
Ik weet nu dat hij wachten bleef.

Wat heeft hij meer dan ik volbracht?