Magnetisch veld

[p. 53]

moeder

[p. 55]

Belijdenis aan moeder

Alreeds is mij zoveel ontzegd gebleven
dat mij wellicht voor immer is ontgaan.
Begrijpt gij dat? Gij toch hebt niets gegeven
wat niet geheel was en van schijn ontdaan.

Vandaag is al wat ik nog voort kan beiden
een snerpend leed, dat mijne handen scheidt
van uwe handen, waar de jaargetijden
getekend staan in hun verganklijkheid

Dat leed, ik kan het u niet openbaren,
maar wijd uw glimlach aan mijn onmacht, want
hoe dicht gij zijt, ik kan u niet ontwaren
dan in de verte naar een overkant:

het vlinderwuiven van de tamarinden,
de rode lotus in het licht van de levant,
de Mayastad die niemand nog kon vinden,
het spoor van Nofertéte in tempelzand.

En toch, ik hoor slechts over onze daken
wat wind en zie des avonds aan het raam
twee smalle handen die mijn handen raken
alleen in droom, al geef ik hun een naam.

[p. 56]

 

Als gij me zegent, kunt gij niet bevroeden

 

dat ik u nader ben dan gij me ziet

 

wanneer mijn oude wonde weer gaat bloeden,

 

mijn ogen wijd en blind zijn van verdriet.

 

 

 

Want nooit is wat ik te vergeefs verbeidde

 

mij dicht als op die grondeloze stond,

 

zo dicht dat ik mij niet meer kan bevrijden,

 

zomin als van de woorden in mijn mond.

 

 

 

Zal echter ooit de tijd aan mij voltrekken

 

wat telkenjare aan elke boomtwijg wordt volbracht?

 

Hij weert de schuwe handen die zich strekken

 

om aan mijn hoofd te liggen heel de nacht.