Magnetisch veld

[p. 66]

Eenmaal was ook ik een kind

Wer dies sang war auch ein Kind...
Clemens Brentano

Nog altijd doven duisternissen
uit die tijd dicht over mij,
verwondend mij van kilte, maar
geen stigma kan ik dragen dat
ook jou niet bloeden doet.

Wel onder noorderlicht en onder ijs
zijn mijn communies afgedreven.
Mijn angst, een roerloze arend in
de lucht om al mijn ingeroeste schuld
aan niet bedreven zonden,
stierf langs een naakte bergwand
op zijn nest.

Ontelbaar echter zijn de zwarte wegen
van al gewoonten in de herfst.
Bedek mijn ogen dan
voor die monstrans:
een ettermaan die runen krast
in de eeuwkrans van de winterbeuk.

Opdat ik morgen, overmorgen
geen onvergeeflijke namen geve
van ammoniak en slakkesporen
van gloeiend gips, indigo fiolen,
van wolfskers, nachtsilene,
zelfs van rafflesia.

Jij kunt me helpen als je weet
dat al mijn duisternissen zijn
verwekt uit licht
dat nergens was.