Magnetisch veld

[p. 70]

Ballade van de jager en het kind

In het blauwe woud heeft het vannacht
gesneeuwd. Zacht als een wilde vacht,

denkt de jager snel die zwart voortschrijdt.
Hij denkt voortdurend aan de zomertijd,

slechts aan de zeven vleugels van de roos,
slechts aan de rozeknop, zo diafaan en broos,

dat hij wellicht van voedzaam licht bestond.
Maar wast van licht wat groeit uit grond?

Geen vogel in een struik of in een boom,
geen spoor van wild, geen van een droom.

Waar is het pad van roos naar kind,
dat onder deze sneeuw begint?

Toch ben ik voor een buit op jacht
gedreven, die vóór deze dichte nacht

mij werd bestemd in dit ontruimde woud,
want beide, kind en roos, zijn sterrenoud.

Dit woud is zoveel dieper dan het pad
naar de oude blauwe bloem, dat ik betrad

met jonge voet. Ontaderd is dit huis
zonder vuur van de mens, zonder geruis

van aanwezigheid zelfs, maar mijn adem is
licht als een vin van de sluiervis.

[p. 71]

 

Dan ziet hij de vogel, zwart als grafiet.

 

Hij legt drijvend aan, hij mikt en schiet.

 

 

 

De vogel vliegt op (zo valt een blad).

 

Als een kruis ligt een kind waar de vogel zat.

 

 

 

De sneeuw kan zacht zijn als ochtenddauw

 

om de druif en lauw als de schoot der vrouw.

 

 

 

Maar eer nog haar licht de jager verblindt,

 

wordt ze hard en koud onder een kind.

 

 

 

Tien kristallen smelten door één druppel bloed

 

en toch is geen vuur van een diepere gloed.

 

 

 

- Zeg, jager, vraagt het kind, is de vogel dood?

 

(Voor een kind is een ronde planeet niet groot.)

 

 

 

- Neen, antwoordt de jager. Hij spreekt dat woord

 

als een sesam voor een onvindbare poort.

 

 

 

Het kind schuift zijn handen over zijn hart,

 

alsof het geboeid een netkluwen ontwart.

 

 

 

- Ik zie, klein kind, hoe behendig je bent.

 

- O, glimlacht het kind, hoe weinig je kent.

 

 

 

- Ik zie toch, klein kind, je spant je draad.

 

- O, glimlacht het kind, hoe veel je ontgaat.

[p. 72]

 

- Ik zie, klein kind... Maar de jager zwijgt:

 

de zwarte vogel wiekt op en stijgt.

 

 

 

Het kind verdween. Wanneer? Een kind? Wanneer?

 

Er zijn geen sporen van verleden meer.