Verbroken zegel

[p. 7]

Voor ‘... haar die de naam aller vrouwen oorspronkelijk draagt.’
(blz. 78)

[p. 8]

[p. 9]

I

OVER het groen goud van de milde meitijd
en zijn blauw zilver deed helle verblijding
haar intrede in zijn hart, niet meer verbeid,
want hij voltrok de lente der ontwijding.
Alle kleuren kregen een diepere toon,
zelfs de hemel werd blauw als Venus' ogen
waarin Botticelli keek, en zijn woon-
dak ging blozen als een kind dat gelogen
heeft en zulks nu moeizaam bekennen moet,
waarom hij die zonde had geprezen.
Hij zag alles gebeuren en het was goed.
Hij stond op en was mirakuleus genezen.
Zo ging Mei voorbij en nam afscheid
van de nachtegalen aan het Minnewater
te Brugge - en toen versnelde de tijd
tot de lome zomer voorbij was en later
September en October met hun verkil-
de licht over de ledige landouwen.
Hij, de dichter, kwam in Ter Doest, het stil-
le huis aan zee, om zichzelf aan te schouwen.
Hij besloot overmoedig: Vrienden, welaan,
ik zal tot u spreken met heldere woorden,
opdat gij vooral met uw hart zoudt verstaan,
waarom ik het zuiden zocht in het noorden
toen ik vereenzaamd was (o, romantisch woord
voor steeds nieuwe angst om zoveel kwetsbaarheden
in ieder nieuw seizoen, in elk nieuw oord).
Wie veertig wordt kent iets van zijn verleden
telkens ten koste van duur leed en zwaar leed-
wezen, maar zichzelve minder dan ten tijde
dat hij kind was: hem vervult méér dan hij weet
sedert die tijd met lijden of verblijden.

[p. 10]

 

De schaduwen, die schuiven door zijn bloed,

 

van vele zonnen over vele landschappen,

 

verwarden hem. Verzoeking tot hoogmoed,

 

die moederzonde, voert hem de steile trappen

 

van de waan der kennis op: onvruchtbaar zal

 

hij wezen. En toch, vandaag zal uw oor horen

 

de waarheid over zijn opstand na zijn val,

 

want niets daarvan ging aan zijn hart verloren.

 

Hij zingt als vroeger niet: in dit verhaal

 

zullen tonen breken als kostbare schalen

 

die zijn handen ontvallen elke maal

 

dat zij vol zijn - en wanneer toch gaat galen

 

zijns ondanks een lied, zullen zijn tril-

 

lende handen wild het lied omstoten,

 

wild als de lammeren die nauwelijks de stil-

 

le ruimte uitschoven van de moederschoot en

 

aldus onze ruimte van geruchten en licht

 

niet kennen met de onschatbare hindernissen

 

van stilten en duisternissen, ver en dicht.

 

En hij belooft van nachtegalen en orchissen

 

niet te spreken dan waar zij werkelijk zijn

 

op die wereld in zijn hart. Uw veertig rozen

 

verbloeien op Ter Doest met een amberschijn,

 

lijk op antieke tomben de tuberozen.