Verbroken zegel

[p. 32]

[p. 33]

VII

ZOVELEN weten enkel over de dood,
dat wij hem vaak in ons leven ontmoeten:
hij reikt ons menigmaal ons dagelijks brood.
Ontelbare malen kruisen onze voeten
hun vroegere sporen of zij volgen die;
maar van de dood lopen nooit de sporen
over elkander, hoe schaduwloos en schie-
lijk hij bijwijlen, als doolde hij verloren,
een andere weg neemt dan gij voorzaagt,
o vrienden, die hem met ogen vol vragen
vervolgt, bevangen van vrezen, niets vraagt
en vrouwelijk glimlacht om hem te behagen
wanneer hij voorbijgaand u vluchtig ziet.
Maar gij doolt, niet de dood, wilt mîj geloven
en anderen niet, want zij kennen hem niet,
zij miskennen hem diep daarenboven.
De dichter ontmoette hem menigmaal
op Ter Doest en hij zal u verwoorden
wat hij doet in de tijd, want menig verhaal
vertelde hij dat slechts zeldzamen hoorden.
Herinnert u, vrienden, hoe de vroege dag,
die mannelijk is, met de nacht verzaamde,
de vrouwelijke, die hem ontvangt met ontzag
en tevens met wellust, de veelgenaamde.
Gelijk die stonde, vrienden, is de dood:
verzamingsuur van toekomst en verleden
in vruchtbaarheid, het openen van een schoot
in de verrukking van een uitverkoren heden;
geen einde, geen begin en ook geen overgang,
een louter overduren, zuiver voortgenezen
van onvolkomenheden. Een zware voorhang
zweeft open, wij gaan door. Dat niemand vreze

[p. 34]

 

voor zichzelve, vrienden. Maar de voorhang daalt

 

weer dicht, dien onze blikken niet doordringen,

 

noch iemands oog dat van uw oog stil straalt,

 

deze godslamp in zijn herinneringen.

 

Zo heeft het scheiden, waarvan onze tijd

 

vervuld is, een hoogdag, dag van de dagen.

 

Als angst u bevangt en de pijn die gij lijdt,

 

gij zult ze tot voor de voorhang dragen,

 

maar dan zal uw doorgang in vrede zijn,

 

want aan elke overzijde heerst de vrede

 

van Eden, en komt, als de zonneschijn

 

der vernieuwde planeet met nieuwe eenheden,

 

over ons alvorens zij wordt bereikt.

 

Niet minder dan dit scheiden heeft het scheiden

 

tevoren, vrienden, ons verarmd of verrijkt

 

en niet méér. Zo is de vervulling der tijden.

 

Het is omdat wij de milde zuiverheid

 

van de geest niet ontwaren, wanneer de zinnen

 

worden aangeraakt door de vruchtbaarheid

 

onzer aarde; omdat wij haar beminnen

 

zonder bezinning en tegelijk het vuur

 

van overgave; ons voor de wellust schamen

 

omdat onze ogen verschroeid zijn door het vuur

 

dat wij branden op altaren met namen

 

van onbereikbare goden en aldus blind

 

werden voor God en onze weg verloren,

 

die wij nimmer durven vragen aan het kind

 

welks stem in ons hart wij harteloos smoren.

 

Daarom menen wij, vrienden, in het licht

 

dat eenmaal over ieders tijd komt schijnen

 

de donkere vleugels te zien, die zich dicht

 

vouwen in doods schaduw. Laten wij rein en

[p. 35]

 

standvastig wezen. Weet, dood is alleen

 

wat niet werd ofschoon het moest wezen;

 

waarom wij rouw dragen en met de ste-

 

nen spreken en Gods gerecht vrezen;

 

ook elke gestalte die ons gezonden is,

 

maar die wij niet in ons hart ontvangen,

 

dewijl wij niet voor deze ontvangenis

 

ons hebben ingekeerd tot ons verlangen.

 

Vreest, vrienden, slechts de tweevoudige dood

 

der onvruchtbaarheid, die welke het verleden

 

en de toekomst beheerst. Weet, dat de dood

 

nooit door het naaldoog komt van het heden.