Vonnis over Yvonne

[p. 35]

29.

Op een winddoorvlochten vlakte
tussen burcht en Atlantische klif
bloeiden nog blauwe en gele
bloemen in de late herfst
al drong de winter aan
in het astrale waas van
de waterhorizon.

Dat moet

je weten, Yvonne, om dit vonnis
te begrijpen: je leden waren
een ogenblik nog lenig en
je haren donker.

Je gaf me

de gele bloem, ik gaf je
de blauwe tuil. Jij was
het echter niet. Niet meer.

De droom stijgt als de wierook
uit het vreemde wierookland
of uit de binnenlandse nevel, om
het even. Maar hij verzwond.
Er waren ogen en een mond
in zilte lucht, maar handen
bovenal: de wereld was ervan
vervuld.

Ik kon aldus verzaken aan

de droom die jij gewekt had in
een eindeloze straat. Ik weet niet
of dezelfde droom nog iemand in
zijn ban gevangen houdt. Wat geeft
het dan dat niemand overleven zal
zoals voorspeld. Ook mij niet meer.