Langs groene hagen

[p. 118]

Het Lied van Beste-Moe.

Aan mijne Moeder.
Voor Hugo.

Terwijl haar handen traag douwdijnen
En als op mij destijds, ze op u laat schijnen
Haar moederblikken, zingt uw Beste-Moe
Uw tweelingstarretjes heel zoetjes toe.
't Klinkt ernstig schier: ‘Wat zult ge op aarde wezen?
Een dichter of een jongeling vol praal?’
Om 't rijm is 't einde ervan: ‘of generaal?’^(*)

Ik, moeder, zal zijn toekomst lezen

In oogjes klaar als zonneschijn,

Ja, moeder, 't zal een dichter zijn!

Dat erfdeel is hem aangestorven,

Dat lag reeds in zijn luierkorven,

Dat lees ik in zijn zingend oog,

Zoo blauw als blauwe hemelboog.

En moest die vadertrots bedriegen,

(*) Een lied uit het Fransch vertaald, meen ik.

[p. 119]

 

Mijn vaders bloed in hem 't eerst liegen,

 

Dan 't eenigst dat ik verg van hem,

 

Is dat hij luistre naar dees stem:

 

 

 

Waar, Hugo, gij uw oorbeeld scheppet,

 

Waarheen gij ook uw vleugels reppet,

 

Houd rein als goud en sterk als staal,

 

De liefde voor uw moedertaal.