Kans op onweer

[p. 4]

CORLY VERLOOGHEN

[p. 5]

kans op onweer

Met ‘Kans op Onweer’ debuteert de in 1932 te Paramaribo geboren Surinaamse dichter CORLY VERLOOGHEN. Tijdens zijn studieverblijf in Europa van 1954 tot en met 1959 kwam Verlooghen in kontakt met de experimentele generatie die vandaag aan het poëtisch bewind is, en het is in deze wereld dat de jonge Corly zijn artistieke visie op de mens en het gebeuren om hem heen leerde vormen en hanteren en zijn poëtische intelligentie op een veelzijdige ontplooiing richtte.

Na zijn studie M.O.-A-Nederlandse Taal en Letterkunde te Amsterdam schreef hij zich in op de gemeentelijke universiteit aldaar en liep kolleges in de Perswetenschap. In 1959 keerde hij met het diploma op zak naar zijn geboorteland Suriname terug, alwaar hij thans als journalist aan de slag is.

Corly Verlooghen tracht een eigen stijl, diktie en denktrant uit te beelden, die hij zelf de naam heeft gegeven van ‘zakelijke poëzie’.

Hiermee wil hij zich distanciëren van een overwicht aan romantiek en de dienaar zijn van de realiteit. Waar het in zijn kraam te pas komt trapt hij heilige huisjes in elkaar, doet de konventionele maatschappelijke orde geweld aan zonder echter tot anarchie te vervallen.

Zakelijke poëzie!

In deze verzakelijkte wereld spreekt de dichter dus de taal van zijn tijd. Daarom zal eenieder zich bij zijn kunst betrokken voelen.

Deze eeuw heeft ons een nieuw type mens gebracht, de rationele mens met zijn materialistische heilsverwachting. Hieraan is de morele dekadentie, die elke dag weer nieuwe slachtoffers maakt nauw verwant. Moeten wij hiertegen een defaitistische houding aannemen en de tijd dus zijn beloop gunnen?

Corly Verlooghen meent van niet.

In bijv. het gedicht ‘Abortus Provocatus’ geeft hij hierover zijn mening weer, na in ‘Mijn Geheim’ zijn basisstandpunt te hebben ontvouwd.

Corly Verlooghen spreekt de taal van deze generatie. Een generatie die hij tijdens reizen door Stockholm, Kopenhagen, Hamburg, Bremen, Brussel, Amsterdam, Londen en Parijs aan het werk heeft gezien. Een grote kans in zijn leven was zijn bezoek aan de

[p. 6]

‘Expo’, de Wereldtentoonstelling 1958 in Brussel. Drie maanden heeft hij hier doorgebracht en dus ruim de tijd gehad om de ‘universele mens’ en zijn prestaties gade te slaan.

Maar de liefde voor zijn geboorteland heeft hij nimmer prijsgegeven, getuige o.a. het gedicht ‘Mijn Creoolse Vriendin’ en de verzen in zijn moedertaal, het Surinaams.

In welke richting Verlooghens dichterschap zich zal ontwikkelen, staat door deze eerste bundel geenszins vast. Er is een begin gemaakt, dat is voorlopig alles. Feit is dat deze bundel een eerlijke poging is aspekten van de veelzijdige menselijke existentie op artistieke wijze te vertolken.

De Uitgeefster.