Dichtstukjes

[p. 58]

De vlinder.

O heerlijk pronkstuk der Natuur,
Met goud getooid et met azuur!
O gij, die op uw gulden vleder^(*)
Ons brengt de zoete lente weder!
Gij, Vlinder! die zoo sierlijk praalt
Met duizend kleuren als doormaald;
Gij, beeld der zwakke stervelingen,
Uw lot, uw lof wil ik bezingen.

'k Bewonder de onstandvastigheid
Die u door tuin en beemden leidt,
En doet omhelzen duizend bloemen,
Wier gunsten ge, als Zefier, moogt roemen.
Gij streelt de Lelie en de Roos;
Gene om haar wit, deze om haar bloos,
En vliegt op de onontloken knopjes
Bedauwd met diamanten dropjes.

(*) Vleder voor wiek, een oud vlaamsch woord, in Vlaanderen nog gebruikelijk, en misschien verwant met vledermuis, vlerk, (vlederik) vlinder, enz.

[p. 59]

Le papillon.

Toi qui, sur de brillantes ailes
Qu'enrichissent l'or et l'azur,
Reviens avec les fleurs nouvelles
Nous annoncer un ciel plus pur,
Légère et trop fidéle image
De nos mille penchans divers,
Reçois, ô Papillon volage!
Le simple tribut de mes vers.

Dans les jardins, sur les prairies
Que j'aime à te voir, en courant,
Des plantes à peine fleuries
Entr'ouvrir le sein odorant!
Sur aucune tu ne reposes;
Le myrte appelle tes faveurs
Et dans le calice des roses
De l'Aurore tu bois les pleurs.

[p. 60]

 

U draagt de Mirt of geur'ge Tijm:

 

Gij zweeft op bladren, waar de rijm

 

Zijn' zilvren stempel op kwam drukken;

 

Daar gaat gij versche kusjes plukken.

 

Het zuidewindje volgt u na,

 

Als wispeltuurge wedergâ,

 

En doet voor u, op duizend struiken,

 

Viool en Hijacinth ontluiken.

 

 

 

Kruidnagel, Tulp en Anemon,

 

Waarin Natuur de kunst verwon,

 

Zij pralen, slechts voor u geschapen.

 

Al wat ons oog er uit mag rapen,

 

Is 't beeld der onbestendigheid,

 

En leert ons, hoe de vlugge tijd,

 

Die voorwaards spoedt met rappe schreden,

 

Ook onze jeugdbloem zal vertreden.

 

 

[p. 61]

 

Par toi près des sources limpides,

 

Sur l'anémone et sur le lis

 

Chargés de diamans liquides,

 

Que de frais baisers sont cueillis!

 

Zéphyr qui près de toi voltige,

 

Court au devant de tes désirs,

 

Et folâtrant de tige en tige,

 

Les fait croître pour tes plaisirs.

 

 

 

L'éclat de tant de fleurs vermeilles,

 

Où la nature à pleines mains

 

Semble avoir versé ses merveilles,

 

Qu'apprend-il aux faibles humains?

 

Il leur apprend qu'en sa carrière

 

Rien n'arrête le vol du temps,

 

Et qu'un jour sa faux meurtrière,

 

Doit trancher aussi nos beaux ans.

 

 

[p. 62]

 

Toen gij nog kruipend rupsje waart,

 

Was reeds een wispelturige aard,

 

U, ligte Vlinder! aangeboren;

 

Naauw hebt ge uw dorre schil verloren,

 

Of zie! gij rekt uw wiekjes uit;

 

Het eêlste bloembed wordt uw buit:

 

In d'Ether zoekt ge 't pad der vlindren,

 

Geen band kan uwe vaart meer hindren.

 

 

 

Dit is uw beeld, mijn edle geest!

 

Gij zijt aan 't stof geboeid geweest;

 

Naauw slaakt de rede dezen kluister,

 

En licht u voor met fakkel-luister

 

Of zie! gij streeft naar hooger lucht;

 

Geen stervling stuit uw edle vlugt;

 

Gij zweeft, gij streeft tot in den hoogen

 

Door 't bovenzinlijk denkvermogen.

 

 

[p. 63]

 

Insecte rampant sur la terre,

 

Déjà t'apprêtant à changer,

 

Tu laisses voir ton caractère,

 

O Papillon vif et léger!

 

Le printemps vient: tu romps ta chaîne;

 

Tu prends ton essor; et soudain

 

Les champs de l'air sont ton domaine,

 

Et nos parterres, ton butin.

 

 

 

Sous une enveloppe grossière

 

Obscurément emprisonné,

 

Ainsi l'esprit à la poussière

 

En naissant paraît enchaîné.

 

La raison luit; l'ombre s'efface;

 

Nous embrassons la vérité;

 

Et l'esprit planant dans l'espace

 

S'élève à l'immortalité.