Nipper 54
Ik heb Gerard Paques niet lang gekend en niet goed gekend. Maar wel gekend. Hij was in de jaren zeventig een journalist van de Volkskrant, vooral bekend van zijn interviews waarbij hij een wat zuigerige rol kon spelen om zijn tegenspeler uit de tent te lokken. Dat was toen een nog onbekende techniek. Op de TV maakte hij indruk met enkele mooie VPRO-reportages.
Hij had een goede toekomst voor zich. Maar het liep anders. In 1974 was ik van plan met echtgenote en 2 piepjonge kinderen naar ons Land van Herkomst te vertrekken voor onbepaalde tijd en hoorde via via dat Gerard Paques als correspondent van de Volkskrant en de radio ook die richting uit zou gaan. Onze vrouwen heetten allebei Maja en waren beide van Indische origine. Ook woonde hij praktisch om de hoek. We maakten kennis en brachten een paar avonden met elkaar door om te praten over wat we mochten verwachten van Indonesië. Ik ben weinig sociabel, maar ontkwam er niet aan om hem aardig te vinden: een gewoon en plezierig mens, waar kwam je die nog tegen in de jaren zeventig? Gerard maakte op mij niet de indruk dat dit Jakartaanse correspondentschap zijn hartewens was, eerder een avontuur van zijn vrouw, waar hij aan meedeed. Een half jaar later zagen we elkaar weer in Jakarta, waar hij met vrouw en dochter in een garage woonde en er langzamerhand aan begon te wennen dat afspraken met Indonesische politici zelden tot een gesprek leidden. Ze hadden het allebei wel gehad. Ook mijn vrouw en ik waren klaar met ons moederland en begin 1975 keerden we allemaal terug naar Amsterdam. Een paar dranklustige bijeenkomsten in huize Paques aan de Johannes Verhulsstraat 36 herinner ik me nog en een gesprek aldaar met Willem Nijholt, ook een oud- Indischgast. En toen kwam ineens het bericht dat Gerard
Auteursrechtelijk beschermd