Het blank heelal

[p. 7]

In Schoonheid

[p. 9]

I

Dit is een weeke wereld, waar het licht
In neevlen opgelost mijn cel bereikt
En zich om mij verzamelt; ik bewoon
Dit blank heelal zooals een zeeman soms
Op een vergeten eiland eenzaam leeft
En geen geluid hoort dan het zeegedreun
En van geen wereld weet dan die om hem.
Een eigen wereld. En nu denk ik dit.
Als straks, na jaren, zich een vaartuig toont
Dat aan zijn eiland ankert, en misschien
Hij meevaart naar zijn oude en vorig land,

[p. 10]

 

Dan spreekt hij weer met menschen en beweegt

 

Zich door hun volten, maar houdt om zich toch

 

Zijn stilte en de eenzaamheid van 't eiland, en

 

Hij spreekt als een die onbekend daar woont.

 

Zoo, als na dagen, uren, zich de damp

 

Verdunt en weg en land en dorp en stad

 

Verschijnt vol menschen, en hun drom dringt aan

 

En om mij heen en dwingt mij dat ik spreek,

 

Dan spreek ik als wie ongeweten woont

 

In licht en nevel: eigen wereld, waar

 

Tezaam met mij slechts de elementen zijn.