Het blank heelal

[p. 131]

In den Kloostertuin

Ik hoorde haar klagen:

Ik zag een bloem en weende,
Wee mij, ik arme weende -
Ik zag mijn Liefste staan:
Hij lachte en zag mij aan.

Hij hield weer in zijn handen
De bloem (mijn tranen brandden):
Hij lachte en zag mij aan.
(o Liefste, laat mij gaan.)

Hij liet zijn armen vallen.
De lucht - en nietmetallen.
De bloem alleen bleef staan
En in haar vonkte een traan.

[p. 132]

 

*

 

 

 

't Liefste wat ik weet is dichten,

 

Dat is: van de innerlijke gezichten

 

Woorden maken.

 

Die doen ontwaken

 

In andren wat ik zie; -

 

 

 

Zoodat van vreemd en menig

 

Wij worden vriend en eenig:

 

Zielen raken

 

Elkaar en slaken

 

Eén zucht, één melodie.

 

 

 

*

[p. 133]

 

Heeft zijn seizoen van roem niet elk? -

 

Een is het vroeg en bloeiend kind,

 

Zijn haar is goud, zijn oog is blauw,

 

Hij zingt gemaklijk in den wind,

 

Het hart van wie hem hoort klopt gauw,

 

En als hij plaagt en vraagt en mint

 

Dan is er geen die weigrig zint...

 

Heeft zijn seizoen van roem niet elk?

 

 

 

Heeft zijn seizoen van roem niet elk? -

 

Er is er een die lichaamloos

 

Zijn stem-alleen door de eeuwen zond:

 

Zij die haar hooren staan een poos

 

En sluiten dan een blijden bond,

 

Reiken rond hem die ze allen koos,

 

Hij 't hart en zij zijn heilge roos...

 

Heeft zijn seizoen van roem niet elk?

[p. 134]

 

*

 

 

 

Als ik buiten mij

 

Lust noch vreugd beken, -

 

Woorden te zamelen,

 

Zingen of stamelen,

 

Tot ik gelukkig ben.

 

 

 

Hun dans, een toovermacht,

 

Boeit me aan hun zin:

 

Stroomt die ook tranenzwaar,

 

Drijft toch het zwanenpaar

 

Schoonheid, blijheid, erin.