Het brandende braambosch

[p. 8]

Dag in Maart.

De kilten blazen onder blauwe luchten,
De bloemen splijten uit het helder groen:
Vroolke gedachten zijn bij droevig duchten
De vreugd waarmêe ik 't nu moet doen.

O kille vreugd, zal u dit waaien nijpen
Totdat met bloem en blad de bol verschrompt -
O jonge vreugd, zal u die zon doen rijpen
Dat ge almaar voedsel aan uw aard ontpompt? -

Wordt het dan voorjaar, zal het veld veelkleurig
Mijn oogen-wei zijn tot den horizon?
Zal ik de paden loopen dwars door 't geurig
Gebloemt, onwetend eindend waar 'k begon?

[p. 9]

 

En als te wreed geplukt die roomge prachten

 

Gehoopt in manden anderwaarts vergaan,

 

Zit ik dan mêe ten feestdisch in gedachten

 

Waar ze om kristal en zilver staan?

 

 

 

Waar hooggesteeld zij blanke en purpren kelken

 

Onder de luchters heffen voor 't gelaat

 

Van schoone die gebruind of blank voor elken

 

Aanbidder als een bloem te pronken staat? -

 

 

 

Zal ik dan weten in den grond verborgen

 

De bol vermeerderd om een volgend jaar

 

Uitheemsche en kostbre parken te verzorgen,

 

Maar voor dat enkle voorjaar maar? -

 

 

 

Zal hij er tieren? Neen; alleen mijn aarde

 

Brengt zulke voort die levenskrachtig zijn.

 

Niet iedre grond laat zulk een bloem haar waarde,

 

Leent ze iedren ook haar voorjaars-schijn.

 

 

 

Bloei dan, mijn vreugd. Geen andere aardsche landen

 

Brengen u voort die steeds uw schoon vermeert;

 

Maar verster volken zullen teedre handen

 

Slaan om uw stelen wie iets liefs begeert.