Dagen en daden

[p. 40]

Tehuis

Heb ik tot zulk een vreê mij doorgestreden?
De sneeuw lag hoog, de storm sneed wreed en koud.
Gekwetst kom 'k machtloos aan en zie beneden
Mij glanzen rijk en stroom, veld, stad en woud.

Ik zoek mijn streek, mijn volk en langzaam dalend
Herken ik iedre kerk en iedre groep.
In 't avondlicht zie ik mijn dorp vervalend
En buren ken ik weer bij iedre stoep.

En als 'k hen aanspreek groeten ze als bekende
Mij, maar die weerkomt van een groote reis,
En niemand weet, en ik vergeet, de ellende
Die ik doorstond, nu ik mijn thuiskomst prijs.

[p. 41]

 

En niemand weet, en ik vergeet, en 't oude

 

Leven vangt aan, niet als het eenmaal leek,

 

Maar heerlijker voor 't hart wien 't zóo lang rouwde

 

Dat het verganklijk en verloren bleek.