Dagen en daden

[p. 58]

Avondlied

I

De dag verglanst en 't leven
Vangt aan dat heerlijk is
Voor wie in koelte en donker
Wil poozen en door 't beven
Ontroerd zijn van 't geflonker:
Eéner ster lichternis.

Gedaanten klare en vele
Bewogen zich aldoor.
Ik wist dat al hun kleuren
Mijn oog met zoeten spele
Verrasten: door die deuren
De schoonste ik mij verkoor.

[p. 59]

 

Maar tot dien schoonsten Schoonen

 

Die leefde en werkte in hen

 

Keerde ik niet in dan enkel

 

Als door de geurge loonen

 

Van wind-doorwaaiden venkel

 

Ik frissche tuinen ken.

 

 

 

Nu dat de vormen sterven

 

Wil ik diep in mijn rust

 

Nabij zijn aan dien Eenen

 

Dien geen die leven derven

 

En tot Hem overlenen

 

Nabij of Hij mij kust.

II

O Ster die donkre nachten
Doorschijnt en in mijn hart
Weerspieglend wordt gevonden,
En die al mijn gedachten
En 't weefwerk van mijn wonden
Verheldert en ontwart, -

[p. 60]

 

Ik leefde in doodsche stilte

 

Door veel luidruchtigheid,

 

Want éen stem kon niet spreken

 

Omdat in diepte en kilte

 

De schijn niet door wou breken

 

Die opheft en bevrijdt; -

 

 

 

En weenende in mijzelven

 

Schreide ik door veel vertier,

 

Of Die dat al deed pronken,

 

Door duistere gewelven

 

Mocht dalen en ontvonken

 

Mijn droeven drempel hier.

 

 

 

Tot op een blijden avond

 

In stilte 't hart werd luid,

 

En schoone schijnen schenen

 

Waar 'k roer-loos lag gehavend,

 

En 'k zag mijn donkers henen

 

En voer mijn haven uit.