De figuren van de sarkofaag

[p. 21]

Winterwende

I
Statenbouw

Worstelend met de Chaos voegde elk volk
Opnieuw zich tot een tijdelijke bouw.
Lenin en Mussolini, Angora, Weimar,
Versailles en Volkenbond zijn nieuwe namen
Van macht of recht. Zij binden 't kleine huis
Dat de aard is, waar wij allen samen wonen,
En winnen hulde of haat, zooals eertijds
Namen van vorsten. Lichamen van menschen
Zijn 't metselwerk van staten, en de reuk
Van 't bloed is in de neus van ons, die enkel
Nog fundamenten zien, en muren: nergens
Een nieuwe kroonlijst. En waar de oude bleef
Is hij besmeurd, gescheurd, en draagt de schimp
Van de ouderwetsheid en kleingeestige praal.

[p. 22]

II
De sterkende wet

De landen wintren. Op de sneeuw schijnt zon.
De middagschaduwen zijn lang. Hoe vaak
Genoot ik deze klaarheid. Elk seizoen
Toont zijn verganklijkheid. De lente bloeit,
De zomer rijpt, herfst neigt naar de ondergang,
Maar winter schijnt een poos bewegingloos.
De wet van worden en vergaan, de wet
Van de seizoenen, toont hij, zelf seizoen,
Toch niet als de andre in haar onvaste vorm,
Maar in haar ónverbidlijkheid. Hij schijnt,
Zoolang 't mag duren, de wet zelf. Zijn kou
Doodt slechte kiemen: kiem van lauwe lust,
Van heete drift, van rottende verwording.
Hij sterkt één goede kiem: 't geloof in 't Jaar.

[p. 23]

III
Een nieuw patroon

Temidden van de drift, de jacht, de woeling,
Stil in de wereld staan, gevoelloos voor
De vormen die bekoorden, die ontroerden:
Een stilstaand oogenblik, volkomen nieuw,
Maar dat opmerkzaam is op de ongesproken
Inwendig ritselende wil. Daarna
De daad, het grijpen, of een snel gebaar,
Waarmee ge u invlecht in het weefwerk van
De Tijd, als een patroon naast andre, tevens
Saam met die andere in een vast verband.
De Tijd weeft voort. Hij is die raadselgeest
Die in u werkte en naar u greep: uw greep
Was toch de zijne: en zijn voorteekening
Bepaalde alreeds de vorm naar u genoemd.