De figuren van de sarkofaag

[p. 26]

Godendroom

Zelden lengden zich tot jaren
Maanden van gerust vergaren,
Want tot uiten dreef mij meest
Die ongaarne rust, de geest.
Maar nu, lang als nooit tevoren,
Blijft mij dit geluk beschoren
Dat ik zamel en geniet
En aan uiten denk ik niet.
Of mij honderd jaar nog wachten
Pluk ik bloemen van gedachten,
Hier een twijg en daar een tuil,
En ga in hun weelde schuil.
Is het om tot later droomen
Niet met leege korf te komen?
Is het opdat, oud en dood,
Ik niet slaap van bloei ontbloot?

Of houdt, schijnbaar zoo bezonnen,
Mij ook nu een droom omsponnen,
Maar die, vrij van drift of haast,
Tallelooze vormen naast,
Ze nateeknend en verbindend,
Ze langs lange lijnen windend,
In zoo wijdgespannen maat
Als de vlucht te buiten gaat
Van het menschelijke jagen?
Godlijk is het welbehagen
Dat elk ding gelaten ziet,

[p. 27]

 

Elk ding deel van 't ééne lied.

 

Godenoogen zien en spannen

 

't Wijde wereldweb en wannen

 

Door de mazen 't doode kaf:

 

Dat alleen wordt prooi van 't graf.

 

 

 

Godendroom in ons aan 't ziften

 

Weet van jachten niet noch driften,

 

Zamelt in zich iedere oogst,

 

Smeul' hij laagst of straal' hij hoogst.

 

Weinig woorden zijn voldoende,

 

Mits ze brandend zijn en gloênde,

 

Dat ook droom die nauw zich uit

 

Heel zijn heerlijkheid ontsluit.

 

Werk dan stil en laat hem worden:

 

Nimmer hoort tot de verdorden

 

Wie niet anders meer wil zijn

 

Dan zijn stille en zuivre schrijn.

 

Is de God in ons geboren,

 

Wat dan meer dan hem behooren!

 

Wijzen knielden voor het Kind,

 

Vorsten hebben het bemind.