De kristaltwijg

[p. 31]

Een Liefde

Ook gij. - De dagen dalen wijl ik op mijn heuvel
Het helm hoor suizen en de bleeke stad
Den horizon zie tinten, die haar euvel
Voor mij ook had.

Ook gij. - De liefde voor die schoone en slanke spoelde
U de aadren door totdat gij week en flauw
De handen hieft, blinde die 't licht gevoelde, -
En wist het nauw.

Ook gij.... En 't licht dat uit die ranke blankheid welde
Trokt met uw vinger ge aan magneet-gewijs:
Flonkring ontknetterde - o uw vuurstroom zwelde
Rood om dat rijs.

[p. 32]

 

Rood om dat rijs laaide 't totdat die schuchter-teere

 

Niet recht stond meer, ineenzonk onder 't vuur;

 

Ontwijkend wiegde ze aadmend heene en weere

 

En had geen duur.

 

 

 

En toen de tongen van uw vlammen vruchtloos zochten

 

Stondt ge in uw donker stil en zaagt haar bleek;

 

In koeler luchten die haar lippen vochtten

 

Zij hoopvol keek.

 

 

 

En toen uw oogen angstig half en hard de hare

 

Bezagen, streden daar schrik, medelij,

 

Eerbied voor u - ‘o Liefde, 't leven spare

 

Hem meer dan mij!’

 

 

 

Toen ging ze: uw mond bleef spraakloos achter in den morgen

 

Waar zij door ging: o arme en leedge man!

 

Bij 't ganschlijk geven greept ge in 't weerzijds borgen

 

't Geheim ervan.

 

 

 

Kom mee, mijn duin opnieuw begroend na rijken regen

 

Toont u de zee: daar stijgen wolken uit:

 

Door aarde en hemel wentlen zich de wegen,

 

Door niets gestuit.