De kristaltwijg

[p. 38]

Een Donkre Morgen

Een donkre morgen. Het beregend raam
Bleef dicht. Gezeten met den rug naar 't licht
Duik ik in de kartonnen doos, gevuld
Met allerlei papier, in elken vorm,
Boekjes en blaadjes; wat al menig jaar
Van dag tot dag ik schreef bezijden 't werk,
Een scherts, een inval, een gedachte, een droom,
Een plan voor later, of een lang verhaal
Van schaaklende betooging: was dit zóo?
Dan zóo dit andre! en eindlijk on-voltooid
Omdat éen schakel loog wat de andre zei, -
Een brief, een juiste, en waar, zooals men geen
Ooit zendt: of een, een onjuist stemmingsbeeld,
En die zendt me' ook niet: al wat ik zoo schreef

[p. 39]

 

Bezijden 't werk, dus schreef 't eigenlijk niet,

 

Omdat niets daad werd, sluimrende in die doos,

 

Terwijl mijn waarlijk werk in 't zonlicht staat,

 

Dat alles lag daar, en ik woelde en las

 

In 't licht dat zeeg door het beregend raam.

 

't Was halflicht. Toch zag 'k in die schreemring wel

 

De woorden, tot een duistrer wolk dan eerst

 

Haar vracht ontlaadde: 't water stroomde en stortte

 

Langs 't venster. In de kamer leek 't wel nacht.

 

Wat ik nog zag - zoo scheen 't - was slechts ikzelf

 

Gezeten voor de doos. Alleen was 't vreemd

 

Dat ik náár 't raam zat: bleek en groezel licht

 

Viel op mijn trekken en één oog blonk stil,

 

En rond, en wijd; de mond stond zacht-gezet,

 

Droevig beraden, tot die straf heid week

 

En 'k hoorde een stem - de mijne - en 't was als klonk

 

Die rustger dan ik was: ‘Gij zijt verbaasd

 

Omdat ik gij ben en gij mij niet kent.

 

Ik ben de schrijver van wat in die doos ligt.’

 

Hij knikte erheen. En toen, daar 'k om mij zag:

 

‘Ik zit náár 't raam, ja.’ Even bleef het stil.

 

Ik wilde een vraag doen. ‘Waarom ik hier ben?

[p. 40]

 

Wat dwaze vraag! Gij zijt toch ook hier. Vraag het

 

Uzelf. - Omdat wij een zijn? Ja, natuurlijk.

 

Omdat gij mij verloochent ben ik daarom

 

Minder uzelf? Gij leeft in 't klare woord,

 

En elk geniet uw rust, de vaste vormen,

 

De blijdschap van uw wezen: zie naar hem!

 

Fluistert de jongling, die zich 't schreien schaamt,

 

En glimlacht van uw weerschijn. Ik bewoon

 

Het donker en den Chaos en geen vrede

 

Is in me en nergens vastheid: droevig stroomt

 

Mijn geest als Lethe waar 't vergeten heerscht -

 

En toch ben 'k u. Wat ik dan wensch? Niets meer.

 

Gij zocht me. Uit blaadje en krabbel van die doos

 

In scheemring zocht ge me en, in donker, vondt.

 

Meer wensch 'k niet.’ Of een wolk daar week? De kamer

 

Werd lichter. Om zag 'k en weer voor me. Alleen

 

De doos bleef achter. Daar de regen stoof

 

Stond ik lang stil, voor 't raam, naar 't licht gewend.