De kristaltwijg

[p. 74]

De Verwante

Wanneer, in donkre stonden,
Bij nacht, als eenzaam waakt,
Stom, bij verglommen kolen,
Hij wiens gedachten dolen,
Hij die niet heeft gevonden,
Schoon 't hart niet heeft verzaakt, -

Wanneer, eer daglichts schemer
Valt op 't verweerd gordijn,
Uit donkren hoek lijkt dagen
Wie nooit zijn oogen zagen
Dan nu in dezen demer,
Dan nu in zulk een schijn, -

[p. 75]

 

Wanneer, op 't laatst ontneveld,

 

Hij vóór zich ziet wie hem

 

Lijkt van hemzelf te wezen,

 

En toch een ander wezen,

 

Of in zijn droom een revelt

 

Of suist een eigen stem, -

 

 

 

Wanneer 't hem eigen vreemde

 

Daar komt en zachtkens peinst, -

 

Dan is 't of hij zichzelven

 

Zag rijzen uit gewelven

 

Waar lang geen luister zweemde,

 

Waaruit hij straks weer deinst.

 

 

 

Zoo kwam, toen ik uw veerzen

 

- Dien zoeten schemer - las,

 

Uw beeld me op eens te voren,

 

En leek mij te behooren, -

 

Het kwam dien donker dweersen

 

Gelijk een straal het gras.

 

 

[p. 76]

 

En 't was mijn eerst gedachte:

 

Ben ik 't of is 't een aêr?

 

Want de oogen leken eender;

 

Toch scheen de bouw iets kleender,

 

Anders uw mond, de zachte,

 

En 't wuiven van uw haar.

 

 

 

Maar zooals wie bij 't dagen

 

Zijn droom voor droom erkent,

 

En 't spel van zoete trekken

 

De heugenis doet wekken

 

Die hem, getroost vóór 't klagen,

 

Aan 't wakend scheiden went, -

 

 

 

Zoo zag bij 't meermaals lezen

 

Ik als een ander u:

 

Geheel een ander schepsel,

 

Van ander leed gerepsel,

 

En vreemde vreugd en vreezen

 

Belichaamd blonk mij nu.

 

 

[p. 77]

 

Ziel die verwant in 't donker

 

Van tonen mij ontstond,

 

Mij deed de zin der woorden

 

U Vrouw zien, en er gloorden

 

Met vreemd en groot geflonker

 

Nieuwe geboorten rond.