De nieuwe tuin

[p. 85]

VI.

O wee mijn zeevolk op de onstuimge zee.
Hun herfst was schoon, zoo nog twee weken stadig,
Dan zal hun vloot met vangst en tuig genadig
Voor anker komen en al 't volk komt mee.

De stormwind giert. De losgelaten brekers
Beuken het strand. Beuken ze 't scheepje ook zoo?
De pier van steen staat ze tenauwernôo -
Wie hoopt voor 't vlottend hout en touw iets zekers?

Het want scheurt los en drijft met visch en vracht.
De kabel knapt en spriet en mastboom kraken.
De stortzee stijgt en slaat zijn vraatge kaken
Om 't hulploos menschvolk in d' onsplijtbren nacht.

Geen viel? Niet gil noch kreet krijscht boven 't fluiten.
Kletst kleurloos schuim brak-zout blinde oogen blind?
Hoor, 't piept in 't ruim. Gedreun kreunt boeg en bint.
Pompt! In 't vooronder 't water tot de kuiten.

[p. 86]

 

O morgen, grauwt ge en dreef een hulk op zee,

 

De buik naar boven en geen mensch erneven? -

 

De tijding vloog. Wat stomme vrouwen bleven

 

Dag in dag uit zien wat er dagen deê?

 

 

 

Wees stil. Geen leven houdt zijn eigenste uren.

 

Wij zijn een vaarvolk op onstaadge zee.

 

De goede dagen niet, de kwade meê,

 

Niets in of rondom ons kan eeuwig duren.