De nieuwe tuin

[p. 104]

XVI.

1.

Waar 't oude huis stond met de groene blinden
En kalm de stroom om vlot en vlonder zwom,
Kwamen wij toen de zon op 't hoogste klom
En 't boomooft zwol van vrucht-zoetende winden.

Vroeg als door 't hoog geboomt rondom den tuin
Het zongoud zeefde brekende uit den nevel,
Traden de stoep we af voor dien breeden gevel,
Groette gevogelt uit omgroende kruin.

De koele dauw lag op de bloemenperken
Waarlangs wij schreden tot daar 't water blonk;
De reiger wiekte er, kraaigekras weerklonk,
En 't ruischte in 't riet van karrekieten-vlerken.

[p. 105]

2.

Ik zat aan 't roer, gij met uw gouden haar
En lenige armen deedt de riemen kraken:
Daar ver was 't doel: die lage en roode daken,
Haven, en schepen naast en door elkaar.

De mist toog op. Tusschen hun rompen schoten
Wij door naar 't dorpje, een jong en stralend paar.
De drukte van den morgen groette ons daar:
Geroep en zang en langsschietende booten.

Terug weer rees de molen tusschen 't riet.
Ons dorp en toren hief zich uit den polder.
De tuin ontsloot zich duidlijker en volder.
De ontbijtbel klepte al en wij marden niet.

[p. 106]

3.

Wij gingen speelsch en luistrend op en neder
In de elzenlaan die de open wei omsluit.
Gij lei mij lachend menig inschrift uit
En vondt met weemoed half-vergroeide weder.

Toen op een bankje zittende voor 't gaas
Waar kostbre vogels bonte halzen strekken,
Zien we op het daakje tortels trekkebekken -
Wij, half in droom, glimlachen naar elkaar.

4.

Gij naamt het korfje met de kruim en brokken
En hupte en vloog met opgeschorte kleed
Naar waar mij scheen dat schauw in 't water gleed -
Een oord van groen waar blanke zwanen trokken.

Veel eenden dreven op de' omheinden vloed,
Veel mosschen vlogen uit de omgroende holen,
En alle vogels in het park verscholen
Vlogen uw korfje en zoete hand te moet.

[p. 107]

5.

Voor 't vlot waar zich de breede Maas nog rondde
En 't riet beschermend kom en stroom omgaf,
Legden we in 't zwemhuis ras de kleedren af,
En riet en golf droeg van ons schaatren konde.

We elkaar vervolgend kon eenzelvig man
Wie 't doodstil huis aan de andre zij behaagde,
Meenen dat stroomgod hier Najade jaagde
Of 't Faunvolk uit was van den grooten Pan.

6.

Tegen den muur waar abrikozen rijpen
En de appelboom in 't hangen schaduw geeft,
Lezen wij schoonheid die een dichter heeft,
Wijl luid op 't tuinhuis warme musschen slijpen.

Tusschen de vruchten, met een zwarten mond,
Zaten wij dan en lachten warm en blijde:
Takken vol vruchten ruischen ons ter zijde,
Dof rollen rijpste naast ons op den grond.

[p. 108]

7.

Was 't hier niet dat, terwijl de Meidoorn bloeide,
Het wiegje stond waarin kraaloogig kind
Naar takken lachte die de speelsche wind
Dan hief dan daalde tot haar geur omvloeide,

Die door haar droomen van dat vriendlijk jaar
Misschien iets, lief, van de eigen zoetheid vleide
Die meer verzomerd, éens, lief, voor ons beide
In beeld bracht wat wij voelen voor elkaar? -