De nieuwe tuin

[p. 113]

XIX.

Er is een vochtge blauwheid in de luchten.
Het stroo waarmee de landen zijn gedekt
Ziet goud nu ik als uit een droom gewekt
Mijn slapen langs, de morgenwind voel zuchten.

De diepten van den donkren geest zijn schoon,
En schoon 't gespeel van blijde erinneringen,
Maar schooner als voor 't oor de vogels zingen,
En 't hart ontwakend meêstemt met dien toon.

Als zonnestralen langs mijn weiden wazen,
En al mijn blonde duinen 't hoofd verguld
Opheffen en zich 't stralend blauw onthult,
Waar visschersschuiten me altijd weer verbazen

Door dans die zwaar en toch zoo luchtig is,
Door vroolke wimpling boven afgronds spieglen,
Door veilgen gang bij onheil-lokkend wieglen,
Door zang na gistren storm en droefenis, -

[p. 114]

 

Dan gaat mijn hart opnieuw voor 't leven open,

 

Ik ook verlang weer 't varen op mijn zee,

 

Haar die mij eens haar holen open deê

 

Moge mijn bark met nieuwe vreugd beloopen.

 

 

 

Vaarwel, mijn kust; vaarwel, mijn blonde land.

 

Aan de overzij zie 'k nieuwe kusten gloren.

 

Wat was vliedt heen: straks moog' mij toebehooren

 

Wat als een baken opwaarts, stralend brandt.