De nieuwe tuin

[p. 126]

IV.

Mijn aardsche landen gaan den morgen tegen.
Zoo donker is het op hun zoô geweest.
Hij die dit eenmaal als het middaagt leest
Zal niet gelooven aan wat nacht we ontstegen.

Wij zijn een eenzaam, onverheugd geslacht.
Ons deugd is dulden, en ons handlen hopen.
Maar waar ooit schemers door ons donkers kropen
Voelden we een dag ons nakroost voortgebracht.

Wij zijn de wachters, ja, maar die op hoogen
Toren in duistre waak een weerlicht zien
Van atmosferen uit wier spel misschien
Een heiloogst blijkt dien zij voorspellen mogen.

Wij zijn de dragers, ook, maar die gebukt
Naar droevgen grond daarop een spoor ontblooten,
Er 't kruispunt zien waar duizend samenstooten,
Tot hun de beek in 't bosch te ontvinden lukt.

[p. 127]

 

Wij zijn de al-raders, maar voor wie elk teeken

 

Van aarde en lucht en vraagbren menschegeest

 

Zoo vaak heldre geheimen zijn geweest

 

Dat wij klaar zagen wat gij vaag zult spreken.

 

 

 

De donkren zijn we en om ons levens straalt

 

Geen krans van licht als om úw hoofd zal ronden,

 

Maar ziende in ons hebben we een kern gevonden

 

Van vuur waarbij uw breedre gloor niet haalt.