De nieuwe tuin

[p. 136]

XI.

In Holland zijn de zoete dampen welig
Waaruit de warmte ontstaat die gronden zacht.
Geen dikke nevel is 't en nare nacht,
Maar in hun grijs is altijd zonlicht spelig.

Daarom komt nooit hier lente uit felle kou
In-eens, maar langzaam voorjaarsvreugd uit dampen.
Men merkt die blijde dagen eerst als lampen
Wier gloed in walm omsluierd branden zou.

Zooals in heilge en geheimzinge scholing
De nieuwling eerst door mindre leering gaat,
Dan eindlijk voor het hoogst-verklaarbre staat:
De Waarheid die behoedt voor álle doling, -

Zoo rijst geen licht hier dan voor 't oog zich went
Door veel schakeering aan zijn éene straling,
Zoo straalt den leek eerst na veelvuldge maling
Het schoon dat in zich hij die 't schildert kent.

[p. 137]

 

Zoo, lief, komt uit zooveel geschreven beelden

 

Uw beeld mij nader, waarheid van mijn geest,

 

Licht van mijn liefde, en vroege voorjaarsfeest

 

Mijns levens, nu zich laat de neevlen deelden

 

 

 

Waardoor ik lang gehoopt heb wat ik nu

 

Met stille vreugd als werklijk heb ervaren:

 

Dat het alleen, mijn lief, uw oogen waren

 

Wier licht ik volgde, al peinsde ik niet op u.

 

 

 

Zooals op hoogen berg een lieve heilge

 

De streek beheerscht, en 't zij dan licht of nacht,

 

Tot haar stijgt elke dank en iedre klacht

 

En elk gebed dat zij haar volk beveilge;

 

 

 

Zoo stondt gij waar omlaag mijn leven lag;

 

En smart en vreugd en dicht en daden stegen

 

Tot u van wie zij doel en wijding kregen

 

Voor ik u kende, ja voor ik u zag.

 

 

 

Want waande ik niet een tijd u vreemd te wezen

 

Terwijl ik toch dan u niets anders zocht?

 

En heb 'k mij niet een tijd mèt u gedocht -

 

En toch kon 'k weinig van uw wezen lezen.

 

 

[p. 138]

 

Ik zocht en dwaalde en was wel heel alleen

 

Op 't eind terwijl 'k u aldoor bij mij waande;

 

Toen was 't of mij een stem te zien vermaande,

 

En van mijn oogen vlood een nevel heen.

 

 

 

Ik zag: de donkre laan mijns levens strekte

 

Zich uit - hoe wijd? - maar midden-in kwaamt gij.

 

Als een die 'k toen niet kende leekt gij mij,

 

Maar toch hèr-kende, en of u zien mij wekte

 

 

 

Tot gratie die ik droomende eens, een kind,

 

Mij eigen voelde, maar in 't bosch verloren,

 

Niet had gekweekt zoolang struweel en doren

 

Mijn lijf vergroofden, en de wilde wind.

 

 

 

En zoo dan kwaamt ge en leide uw hand in mijne.

 

De paden helderden hun groenen zoom.

 

Met mij was 't bosch als in dien kinderdroom

 

En 'k vraag wat hemel mij zoo heerlijk schijne.

 

 

 

Gij spraakt geen woord, maar o de lach waarmee

 

Uw blik bemoedgend op mij nederdaalde.

 

Maar o de vreugd waarmee gij ademhaalde

 

Nu 'k op uw pas den mijnen maatgen deê.

 

 

[p. 139]

 

Lief, 't bosch heeft uit? De menschensteden branden.

 

Gij lokt me erheen en leert dat samengaan

 

Schooner dan eenzaam dwalen is, of aan

 

De wereldwegen staan met leedge handen.

 

 

 

Gij leidt me erheen. Uw eigen stille trots,

 

De kracht waar ge iedren tijd uw hart mee uitte,

 

Werd zachtheid die mijn eigen hardheid stuitte,

 

Werd deernis stroomende uit de sterke rots.