Prikkel-idyllen. Deel 1

Hoofdstuk V.
Onschuldig verdacht!

‘Nu vlug gezocht!’ mompelde de graaf, want hij was het!

Daar waren de papieren!

‘De overledene heeft de waarheid gesproken!’ juichte hij halfluid.

Doch plotseling werd hij gegrepen!

‘Vlucht, vrouwenmoordenaar! Gij zijt herkend! Verlaat dit land.... en beter uw leven!’ fluisterde men. Tevens werden de papieren hem ontrukt.

‘Geef terug!’ hijgde hij. ‘De documenten zijn strikt persoonlijk!’

Maar de vreemdeling, was reeds voort!

Doch zie! De onbekende was met een kreet van wanhoop verdwenen, alsof de aarde hem verzwolgen had!

Het gelaat van den graaf nam den grijnslach weer aan!

‘Goed zoo, afgrond!’ sprak de ellendeling.

Maar stil.... Daar naderde iemand! Hij verschool zich in het struikgewas.

Nella was intusschen ongerust geworden, waar moe dan

[p. 11]

toch bleef!.... Goede genade, daar lag deze, en wel met een gapende, bloedende wonde!

‘Moeder! moeder!’ ving zij aan, terwijl zij den dolk

Die trotsche Nella heeft haar moer vermoord!

uit de lillende wonde beurde. Doch wie kwam haar daar storen in de eerste ure van rouw?

‘Kijk eens aan!’ riep Leendert, de bovengenoemde kamerdienaar, die Nella haatte, daar zij hem had afgewezen, en juist voorbij kwam, uit: ‘Daar heeft Nella, die trotsche nuf, haar eigen moer vermoord!’

[p. 12]

‘Welzoo,’ vervolgde hij, ‘ik was niet goed genoeg voor u, nietwaar moordenares? Met des te meer welgevallen zal ik u aan den beul overleveren! Kom maar eens mee!’