'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 36]

6

Dat zoe knap, zoe gelierd weure had aofstand gebrach tösse häöm en väöl vaan z'n vreuger vrun, zelfs z'n femilie.

‘Diech spriks wie e book!’ hadde ze gezag.

Waos 't allein bewóndering, of ouch kritiek en ergernis? ‘Moostiech op alles zoe deep ingoon? Móste d'r weer e probleem vaan make?’. Wie dèks had 'r neet mote hure? Heer waos toch neet altied zoe Bewees: in z'chzelf gekierd, trökgetrokke. Dao waore vrundsjes boe 'r mèt sjotde op de Paotersbaon. Soms waos 't huiven-tied. Op aander tije woorte wejjers opgelaote. Zoe 'n struip jonges vindt altied get nuijts te doen. D'n eine had 't ónderstèl vaan 'n aw kinderkouts; 'nen aandere wis aon 'n groete greuntekis te koume. Zoe wegelke woort ineingeklómmeld, boemét ze gónge trèkke nao Sint Pintersberg en 't Cannerbos, boe ze 'n hut maakde. Op d'n trökweeg sprónge 'rs e paar euver dee liege moer vaan mergelblokke vaan 't kastiel, um appele te klawwe. Meh toen had 'ne veldwachter Charles bij z'n kladde gepak; thoes had 'r vaan Pa op z'ne mieter gekrege en heer had zelf neet ins de kans gekrege um in zoe'nen appel te biete.

Ouch aander ströppestreke haolde ze oet: muiske trèkke of 's aovends 't park ingoon mèt e batterijlempke um köppelkes te peste, die op de baank zaote te vrije.

Aon dat alles waos 'n ind gekoume toen 'r op 't Gym in 't Villapark kaom. Vaan noe aof kós 'r z'ch neet mie ophawwe mèt de batterräöfkes vaan de straot, ouch al woort 'r neet direk geaccepteerd door z'n nuij sjaolkammeraode, want die zaoge häöm es 'ne have kluiver mèt dee wèlle kop haor en z'n gestökkerde kleijer.

Ins, alweer mèt Carnaval (meh veur deen tied mèt Miets) had heer gei pekske en ouch gein vrun um mèt oet te goon. Heer had z'ch oetgestoffeerd in 'n aw wèrkbrook vaan Pa, die 'm

[p. 37]

haos tot ónder z'n erm kaom en boevaan 'r de piepe mós opspange; dao euver 'ne viezen awwe zjilee en 'n eve smerig jeske.

Heer had z'ch gesjmink mèt 'ne groete zwarte knievel en 'n roef neus. Ma had gezag: ‘Foj, wat zuuste oet!’, meh heer waos toch de straot op gegaange; als waos 't alieuwetig kaajd mèt wienig maskes boete, wat zou dat? D'r laoge serpentines en confetti op de stóppe en in de göt!

Heer waos goon sjeigele wie 'ne zate en umtot 'r toch get zinge mós, had 'r gezónge vaan ‘Helemaal alleen, Helemaal alleen en op m'n eentje’, aon ei stök door langs de Bouillionstraot, de Papestraot, 't Vriethof euver, ‘Helemaal alleen en op m'n eentje’ de Staotestraot in, euver de Groete Grach, Kommel en Abstraot trök nao hoes.

Heer waos doedmeu en rammelde vaan d'n hónger.

Ze pekske had 'r aongehawwe ónder 't ete, al zagte ze allemaol tot 'r stónk wie 'n mèskaar.

Nao 't ete weer de straot op, noe neet mie zingentere, meh nog wel sjeigelend wie 'ne zate. Pas op de brök waos 'r gewoen rech goon loupe. Toen had in Wiek 'ne sjaolkammeraod häöm aongesjote.

Veur wat, zal wel in ieuwigheid e raodsel blieve, meh Miel - zoe hèdde dee jong - had 'm mètgesleip nao zien hoes en dao geintroduceerd bij z'n femilie: allemaol sjieke, deftige lui, die aon de koffietaofel zaote, die gedèk waos mèt 't sjoenste taofellake vaan damas, mèt tleurkes en sjeutelkes en teskes vaan porcelein en zèlvere metser en lepelkes en forsjètjes veur de vlaoj.

Ze hadde häöm in dat feiselik costuum neve e sjoen meitske gezat: 'n dame in e wit klèdsje, of ze e bruudsje waos. Heer had nog noets vaan ze leve mèt al dat gesjier hove te ete; thoes pakde ze zoe stök vlaoj gewoen in de vief geboje. Veurziechtig loerde heer nao de aandere, wat die doge, en probeerde 't nao te doen.

[p. 38]

Meh heer zaot zoe óngemekelik en de mouwe vaan dat smerig jeske hónge 'm euver z'n han, es of d'n ierste kier al neet lestig genóg is.

Ouch waos dat stökske appelvlaoj, nao zien smaak tenminste, get dik vaan leer en dun vaan smeer. Mèt alle mach peersde 'r 't forsjètsje door 't misbaksel en wat gebäört.... ? Dat stökske vlaoj vluig door de loch en vèlt mèt de nate kant nao óndere op de sjoet vaan die sjoen dame!

Piepekrolle! Jao, piepekrolle had ze gehad. Heer zaog häör zoe weer veur z'ch: prachtige blon piepekrolle.

Ze zag niks en keek allein mer óngelökkig mèt dat maagdesnuutske en leet iemes aanders 't stökske vaan häöre sjoet aofpakke en pótse aon die lielikke vlek.

Ònder de sjmink op z'n snoets woort 'r zoe roed wie 'n kroot. Heer stamelde z'ne ‘Pardon’ oet, meh die welopgevoede lui lachde ins vruntelik en hadde d'r ouch begrip veur, tot 'r noe mer gaw wou opstappe, nao hoes.

Jaore later, op dee lèste Carnaval, zou 'r dat verhaol euver 't stökske vlaoj en dat maagdelik klèdsje vertèlle aon Penny.

Noe heer z'n gedachte leet goon euver dat aofgezunderd zien es jonge jong, wis 'r z'ch te rappelere, tot 'r de naom had vaan ‘druimer’.

‘Wat zitste dao te stare?’, hoort 'r Pa of Ma weer zègge; ‘Boe dinkste toch aon?’.

Heer had noets 'n antwoord kinne geve; soms wis 'r 't zelf neet; aander kiere waos 't get wat 'r neet ónder wäörd kós bringe.

Hiel lang geleije (want heer góng nog nao de lieger sjaol), jao heer kós z'ch zelfs de zjuste plek rappelere boe 'r veur 't iers die gedachte had gekrege -'t waos op dat ajuin stökske vaan 't Tóngerseplein, bij de wei vaan Calvarie - had 'r ónder de ligusterhaog die in bleuj stónd en zoe lekker rook 't bezej

[p. 39]

gekrege tot heer aanders waos: get apaarts. Want wètste (zoe dach 'r) iech bin heij en straks bin 'ch örgens aanders (en vaanaovend bin 'ch thoes), meh iech bin d'r altied!

Alles wat gebäört, wat z'ch aon m'n ouge presenteert, wat 'ch huur mèt m'n oere, iech bin 't, dee 't zuut of huurt of ruuk. Iech moot 't verwèrke!

Aander lui zien d'r pas es ze veur mien ouge koume; meh es ze weg goon, bestoon ze allein nog in mien gedachte. Es mien gedachte ze los liet, zien ze gans weg.

Wat heet God mèt miech veur, tot 'ch dat gans leve maag opslókke?

Verwach heer get speciaals vaan m'ch?

Moot 'ch 'nen Heilige weure of - en heij sjrók 'r - weur 'ch soms opgeleid veur Anti-Christ?

Die gedachte leet 'm neet los: minnige nach es 'r neet in slaop kós koume, späölde die vreemde riddenatie 'm door de kop, soms in griezelige vörm.

‘God, God’, bèjde heer, ‘laot m'ch toch neet deen Anti-Christ weure!’, al gaof 't häöm heimelik e mèrkwierdig geveul vaan tróts.