'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 127]

11

Mèt groete passe stievelde 'r nao 't raos leech vaan de stad. Gein al te groete wandeling, dach 'r, meh toch evekes aajd Mestreech in; altied 'n bron vaan inspiratie.

Heij boete waos 't nog stèl: 'nen inkele late wandeleer mèt 'nen hónd dee ze kemissieke mós doen; 'ne mins op de fiets. 'n Stèl buurt vaan röstige lui, die plezeer hadde in hun sjoen häöfkes. De blomme slepe en hadde haos gein kleur; gei veugelke boezjeerde.

Heer pakde z'ne weeg zoetot 'r door de straot kaom, boe 'r mèt Miep en de kinder woende veurtot ze nao Australië gónge, noe bijnao twintig jaor geleije. Veur 't hoes bleef 'r stèlstoon. Heer loerde naobinne en zaog 'ne moderne interieur. Vaan de maan, dee in 'ne fauteuil zaot te kieke nao de kleurentèllevisie, zaog 'r allein mer kop en sjouwers.

De lui hadde alles naovenant allewijl. Sjieke deur meubele; alles wat geroesjloos ope en tou geit. Bij hun dèstieds waos 't mer e bijeinraapsel gewees vaan kerkes en 'n taofel mèt get steul, die neet debij pasde; geinen ingewikkelde stereo, geinen t.v., allein mer 'ne goojekoupe piek-up, aongeslote op 'ne primitieve radio vaan veur d'n oorlog. Toch waos 't gezèllig en de kinder hadde 't good heij. Heerzelf had ouch de fijnste herinneringe aon dat hoes. Daobove op dat klein kemerke waos z'n dónker kamer; dao stónd alles gereid: ze vergrutingsapparaat en de sjaole veur óntwikkeleer en fixeer. Heer leet de kinder ouch wel ins experimentere bij e roed lempke. Daan mochte ze e stöske pepier oet 'n does pakke (altied direk toudoen, huurste, es d'r leech aonkump is 't bedorve!) en daan lagte ze dat ónder 't vergrutingsapparaat mèt get klómmele dao op: 'n sleetspang, e paar zwegele, versjèllende soorte knuip. Es ze dat beleech hadde, mochte ze 't zelf óntwikkele. Daan kóste ze hun ouge neet geluive es

[p. 128]

ze al die figuurkes wit op zwart zaoge opkoume.

Iers had 'r die dónker kamer bove op de vliering, meh dao waos 't te kaajd in de winter en heit in de zomer. Miep had 'm toen dat klein kemerke aofgestande, wat ze iers veur nejwerk gebruukde.

Daobove op de vliering had 'r toen - op dee lèste daag vaan de lèste Carnaval - dat weefgetouw gevónde en 't aon Penny mètgegeve.

Meh 'r kós heij neet blieve stoon... de lui zouwe nog get vaan 'm dinke. Nog eve keek 'r nao 't dobbel vinster daobove. Dao waos hun slaopkamer. Dao waore sjoen mominte gewees en koeje. Dao waos d'n elend eigelik veur 't iers op de proppe gekoume.

‘Jij denkt maar dat ik even, zomaar Hoeplakee, met je naar bed wil, als je de hele avond geen stom woord tegen me zegt! Als je God-weet-waar met je gedachten zit en mij laat stikken!’

Jao, 't regende klachte: waos 'r wel oets attent veur häör? Boeveur mós 'r häör altied kleinere in 't gezèlsjap vaan z'n vrun? Kós 'r allein mer aordig zien tege aander vrowlui? En daan die moppe die heer tapde! Zaog 'r daan neet in tot sommige lui dao hielemaol neet vaan gedeend waore?

‘Ik vraag me wel eens af, waarvoor je met mij getrouwd bent. Je houdt niet van me...’

Ins nao zoe'n ruizing waos 'r op z'ne fiets gestap mèt de gedachte: verdomme, iech gaon nao 'n hoor! Zónder väöl euvertuiging euverigens, want 'r waos allein mer obstinaot en óngelökkig. Daan móste zoeget neet doen, want daan höbste d'r gei plezeer vaan.

Heer fietsde nao Belsj Eijsde; ouch dat had wienig zin. Netuurlik zou 'r Jeanine neet trökvinde nao zoeväöl jaore. Dee gekken André waos neet lang nao dat verhaol vaan

[p. 129]

Charles bij Chez Etienne gewees. Wat waos dee giftig trökgekoume! ‘De mós m'ch nog ins get vertèlle!’, waos 'r losgebarste. Heer had die zwarte aongeklamp (ze zwaak veur Madonna's waos bekind) en die had häöm viefhónderd francs wèlle aofzètte. 't Waos op 'n scène oetgedrejd en haos hadde ze 'm bij kop en kónt de deur oet gemieterd. Veur twie ónnuzel consumpties mós 'r bijnao honderd francs betaole!

Charles had nog dèks aon häör gedach en vónd z'ch achteraof mer 'ne lapsjwans tot 'r noets trök waos gegaange nao dat meitske, die fijn vrow.

Die lijn op häör geziech ('t waos Anthonie Donker dee gesjreve had euver de paraaf der pijn) intrigeerde häöm.

Wie kump 'n vrow daobij um zoe leve te leije? Wat veur e geheim zaot d'r achter dat hollands spreke?

Nog veur Belsj Eijsde wis 'r tot 'r op 'ne verlate speurtoch waos.

De café Chez Etienne waos d'r nog, al zaog 't vaan binne gans aanders oet. Kleiner leek 't en mie intiem en d'n teek waos rechs veuraon: mie 'n bar mèt hoeg krökke. D'r waos ultraviolèt leech; dat mèrkde 'r aon de weersjien op ze wit humme.

'n Medam vaan wied in de veertig stónd achter de bar. Heer bestèlde e gleeske pèls en leet häör ouch get insjödde veur z'chzelf, al zaog 'r nörgens 't bördsje mèt ‘Meisje heeft ook dorst!’ Nao 't gebrukelikke präötsje euver 't weer (ze waore allein in de zaak) vertèlde Charles tot 'r lang geleije - ‘'ch sjat in zès- of zevenenveertig’ - ins heij waos gewees. De medam spraok gewoen Limbörgs, heer hoofde niks te vertaole.

‘'t Waos aanders toen,’ zag 'r, ‘de bar stónd dao achter. Meh dat wèt geer mesjien neet?’

‘Jawel’, zag ze, ze wis 't hiel good, want ze hadde de kraom pas twie jaor geleije laote rinnovere.

[p. 130]

‘Waos de zaak toen ouch al vaan uuch? Ze hèdde toen al Chez Etienne.’

Jao, zag ze, Etienne waos häöre maan.

Heer drónk ins oet en leet häör ouch weer get insjinke. ‘Geer had toen meitskes heij’, zag 'r. Boe op zie e vies geziech begós te trèkke.

‘Daan spit 't m'ch’, zag ze, ‘meh dao kin 'ch uuch neet aon helpe. M'ne maan is al jaore daovaan trökgekoume.’

Ze vertèlde tot ze dèstieds 'nen houp las hadde mèt die vrowlui, die ‘delle’ zag ze; Etienne waos tege de lamp geloupe en had zelfs in de gevaangenis gezete.

‘Dus dat noets mie!’

Heer mós zich evekes bedinke en naom 'ne groete slók.

‘Dao waos toen 'ne blónde heij’, zag 'r, ‘veur zoever 'ch m'ch rappeleer hèdde ze Jeanine. Klop dat?’

Noe klaorde ze obbins op. ‘Jao, dat klop’, zag ze, ‘dat waos nog ins e fijn meitske, ein oet doezende!’

Ze drónk 't gleeske leeg en Charles gebierde vaan: nog mer eint.

‘Die heet 't ech good getroffe!’, zag ze; ‘ze is getroud mèt 'ne rieke mins, 'ne fijne maan! Dee had ze heij in de zaak liere kenne... dat waos 'ne vaste klant vaan häör!’ Dat lèste fluusterde ze.

‘Wèlt g'r geluive, tot ze m'ch nog eder jaor mèt Keersmis get sjik?’ Ze wees get aon, zoe groet wie 'n toert.

Ze kaom get veureuver haange: ‘Dee mins vaan häör is get hiel hoegs bij 'n baank. G'r moot dat hoes zien in Visé, boe ze woent. Ierlik, iech höb 't mèt m'n eige ouge gezeen, want ze is m'ch ins koume ophole... mèt zoe'n sjoen groete voiture: 'ne Citroën of 'ne Chevrolet... dat wèl 'ch kwiet zien.’

Ze mós z'ch zelf eve ónderbreke, want ze had z'ch verslik. ‘Jao eder jaor krijg 'ch get vaan Penny; soms sjik ze 't, meh miestal kump ze 't zelf bringe.’

[p. 131]

‘Wach ins eve’, zag Charles - noe begós 'r dat gezok vaan dat haafzaat mins meu te weure - ‘geer moot 't euver iemand aanders höbbe! Iech zag tot dat vruike Jeanine hèdde!’

't Mins sjöddelde mèt häören dikke draankkop: ‘Nein, nein, Penny hèt ze. Heij in de zaak, jao, heij neumde ze z'ch Jeanne... dat doen die meitskes wel mie. Meh ze hèt Penny. Trouwens, ze kaom örgens vaan hoeg in Holland; meh dat zalt g'r neet gemèrk höbbe, want ze spraok altied frans, vloeiend frans.’

‘Ze spraok hollands mèt miech’, zag heer; en wie 'r dat óngeluivig geziech zaog veugde 'r d'raon tou: ‘tenminste evekes... ei zinneke.’

Noe mós ze häöm ins good opnumme.

‘Zo, geer höb die Jeanine dus gehad, toen in... zèsenveertig zag g'r toch?’ Heer knikde.

‘En, es 'ch zoe vrij maag zien: wat höb g'r daoveur betaold?’ 'r Vónd tot ze die vraog op 'n raar meneer stèlde; noe waos zie häöm aon 't oethure. Heer zag 't toch mer: ‘Twiehónderd francs’; heer drejde ins mèt ze beervèltsje, ‘en dao waore twie consumpties bij inbegrepe!’

‘Wèl iech d'ch ins get zègge, jong... jao nump m'ch de vrechheid neet koelik... wèl 'ch uuch ins get zègge: die heet d'ch veur niks gelaote! Veur niks, huurt 'r!’

Ze waos gans opgewónde. ‘Twiehónderd francs... dat mós ze aon Etienne veur de kamer betaole! En daan ouch nog vrij consumpties? Die Penny had 'n hart vaan goud!’

Charles voolt z'ch kaajd weure en verborg z'ne kop in z'n han. Heer besefde 't, jao! Heer waos neet mèt 'n hoor nao bèd gewees meh mèt e heerlik, fris meitsje, dat z'ch aon häöm had gegeve wie 'n vrow z'ch gief aon 'ne maan, oet leefde, hartstoch of wat daan ouch...

Noe begreep 'r ouch wat ze bedoeld had mèt die verzöchting in 't kösse: ‘Ah, que je puisse dire ça moi-même!’

[p. 132]

Heer had 't noets gewete, noets begrepe.

De medam tikde 'm op z'nen erm: ‘Vertèl m'ch nog ein dink, es 'ch vraoge maag: wie is eure naom?’ ‘Charles’, zag 'r.

‘Dus toch Charles’, zag ze.

‘Wel daan, iech zou zègge: pak uuch noe mer op, veurtot g'r uuch gaot bedrinke. Zeet g'r getroud? Jao? Gaot daan trök nao eur vrow en kinder es g'r ze höb! En gaot noets mie nao 'n knal tou. Want die Jeanine - die Penny - waos gein hoor! Geluif m'ch, iech weet wat 'n hoor is. Iech höb ze mètgemaak!’