'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 193]

12

H'r leep trök langs d'n oprit vaan de Kennedybrök en kaom veurbij 't PLEMgebouw. Ze zuster had heij vreuger gewèrk in d'n tied tot ze propaganda maakde um mie mèt ellentrik te doen. Noe doen ze e beroop op us um zuinig mèt energie um te springe. Wie gaw kin 't verandere in de wereld.

In deen tied tot 'r op Penny zaot te wachte (want die had belaof, tot ze mesjien ins ‘langs’ zou koume in Australië), had 'r wel ins 'n avontuurke. Dat leep miestal op niks oet.

Es 'r op 'n advertentie sjreef vaan 'n dame op zeuk nao 'ne mins, kraog 'r bijnao altied 'nen ‘oproop’. Z'n breve waore sjijns imposant; de werkelikke Charles veel dèks tege. Of 't waos 'n aw taatsj of 'n alcoholiste of wat daan ouch. Heer probeerde z'ch trouwens op aander menere bezig te hawwe: de netuur in mèt z'ne camera of 'ne sjetsblok; dat kosde minder en gaof mie plezeer.

Wat e gelök tot Tant Yvonne 'm nudig had gehad.

Wie dee breef waos aongekoume, 'ne lange breef, dee ze had mote dictere en laote type, had 'r gewoen de traone in z'n ouge gekrege. Op zoeget had 'r zitte wachte.

M'n lieve achterneef Charles, zoe waos ze begónne. De zals wel vaan d'n Ma gehuurd höbbe (zoe sjreef ze) tot 'ch bijnao krómp bin vaan de rimmatik, zoetot 'ch nog gein pen mie in m'n vinger kin hawwe. Ze kós ouch neet mie loupe en mós in bèd blieve 't groetste deil vaan d'n daag, al had ze 'ne fijne ligstool laote make veur op 't balcon, bij good weer. D'n dokter had 'r wèlle opnumme in 'n kliniek, meh ze waos zoe gehech aon dat aajd hoes bij de Sint Pietersberg mèt dat sjoen oetziech euver 't Jekerdal. Al waos 't get dempetig, veural 's aovends es de nievel blijf haange, ze wou heij 'r lèste jaore sliete.

[p. 194]

Netuurlik had ze verzörging en oppas nudig vaan Gezinszorg en Greun kruus. Dat waos ouch neet alles, want um d'n haverklap kaome nuij geziechter opdage, boe me daan weer aon moot wene; soms ouch troela's die..... meh allee, neet klaoge, d'r is väöl ergeren elend in de wereld.

Noe had ze vaan häör nisje (zien Ma) gehuurd (want dat good mins kaom 'r wel ins opzeuke en wat hèlt die z'ch good veur häöre leeftied!) tot heer dao in Australië allein waos, umtot 'r z'ch had laote sjeije. M'ne jong, dat is toch wel 't lèste wat 'ne mins moot doen, ouch al is 't nog zoe lestig, veural es de ruizing euver de religie geit. Meh good, ze moch z'ch neet demèt bemeuje.

Z'n Ma had 'r ouch vertèld tot Charles planne had um nao Mestreech trök te koume, meh ze betwiefelde of heer vaan zoe klein pensioen kós leve, noe alles zoe deur is gewore, veural de hoesvesting.

Ze stèlde häöm get veur, wat 'r z'ch mer ins good mós euverdinke: es heer 'n daak bove z'ne kop wou höbbe kós 'r bij Tant Yvonne terech! Nou jong, wat tunks d'ch devaan?

Ze had 'n sjoen kamer laote inriechte veur 't geval ze inwoenende hölp kós kriege (wat toch eigelik 't bèste zou zien); meh de sjrik sloog 'r op 't hart bij de gedachte dao mèt 'n wèldvreemde opgesjeep te zitte in 't hoes. Want wie zou 't goon? 'n Aw krenkelikke vrow kin wel ins lestig zien.

Jeh jong, dat móste d'ch mer ins good in d'n oere knuipe! Meh Charles wis wel - vaan vreuger neetwoer - tot Tant Yvonne al e zwaak veur häöm had vaan toen 'r nog mer e klein menneke waos en zie 'm kaom hole um same nao de berekoul te wandele of broed te bringe nao de hertsjes en de eendsjes. Zelf had ze noets kinder gehad, want Slivvenhier in Z'n Wiesheid had 't zoe gewèld tot veur häör pötsje gein dèkselke te vinde waos. Meh dèsties had ze 't geveul tot Charles häöre jong waos. Ze zouwe 't wel good mètein kinne

[p. 195]

vinde; dao waos ze neet bang veur. Ze belaofde ouch, tot ze häöm neet zou bekapittele - vergeet mer wat 'ch euver die sjeijing höb gezag.

Heer zou wel 't ein en aander veur häör kinne doen: de verwerming regele, d'n hoof e bitsje ónderhawwe, heij en dao get reparere wat kepot waos - heer waos altied zoe hendig gewees mèt z'n han - en get kemmissiekes doen. Veur de res moch 'r leve wie God in Frankriek. Nou jong, de mós d'r mer ins good euver dinke en daan huur 'ch dat wel.

Wètste wel totste m'ch nog noets ins 'n kaart höbs gesjreve in al die jaore, nog neet ins mèt Nuijaor? Sjaom d'ch.

Charles waos zoe kepot vaan dee breef. Godallemechtig! Wie had 'r in die bijnao twintig jaore (en nog langer) dat good minske zoe kinne vergete. Heer sjreef ónmiddellik trök um 'r te bedaanke. Nein, dach 'r, zie zit netuurlik zjus wie iech dèstieds mèt Penny op heite kole, laot 'ch häör opbelle. In 'n aajd adressebeukske vónd 'r 't nommer en vroog dat aon. Heer had hielemaol neet aon 't tiedversjèl gedach en heer maakde häör wakker in 't midde vaan de nach.

‘Heij steit de zon hoeg aon d'n hiemel’, vertèlde heer en dat kós Tentsje z'ch neet veurstèlle. ‘Nog nege maond’, zag 'r, ‘daan kin 'ch mèt vervreug pensioen; daan kom 'ch, zoe vas wie 'n hoes!’ Ze lachde ins door d'n tèllefoon: ‘Nege maond’, zag ze, ‘'t Liek wel of 'ch in verwachting bin, en dat op miene leeftied.’

Vaan toen aof had 'r häör edere maond op d'n ierste opgebeld en ouch had 'r de nudige breve gesjreve. Z'n weekinds waore gevöld noe, want daan zat 'r zich deneer en zat alles op pepier wat 'm in z'ne kop kaom: zoe kós ze alvas aon 'm wene, zag 'r. Veur häöre verjaordaag sjikde 'r e kedoke en vaan Ma kreeg 'r te verstoon, tot 't minske gans opleefde.

Ouch aon Penny sjreef 'r tot 'r noe definitief trök kaom nao Mestreech. Die had dao op 'n vreemde meneer op gerea-

[p. 196]

geerd: góng 'r z'ch noe neet vaslègge aon get wat mesjien op d'n doer te lestig zou blieke? ‘Als je zou kunnen wachten, zouden er misschien betere dingen kunnen gebeuren!’, sjreef ze. Meh Charles had dat neve z'ch neergelag. Ze besluut waos genome. Geine Sirenezaank zou 'm op aander gedachte bringe.