Weergaloos

[p. 68]

Gregory Corso: I am able to imagine...

‘Er is een reden voor het gedicht en de dichter - zoals er ook een reden was voor de navigator-ontdekkingsreiziger, de zee, het schip, en de ontdekking. Iemand moet de Christopher Columbus van de geest zijn, die grote uitgestrektheid van het bewustzijn, en dat is de dichter. Maar in tegenstelling tot Columbus, die een nieuwe wereld ontdekte, een wereld die er al was, moet de dichter een nieuwe wereld maken - die er niet is tenzij hij haar daar zelf neerzet. Hij moet haar daar neerzetten en ontdekken voor alle volkeren en tijden. Toen ik het zelfinzicht kreeg me te realiseren dat wat ik geschreven had als een sleutel voor een ongeschreven deur was, schreef ik die deur, en toen ik haar opende, wat lag er toen achter zo'n dein? Niets. Niets, tenzij ik er iets neerzet.

Ik weet dat ik iets niet zal vinden omdat ik niet kijk, ik weet dat ik de kamer van mijn waarheidsverlangen moet scheppen; en dan, slechts dan mag ik binnengaan en verblijven in vrede en vreugde. Want als de dichter vredelievend en vreugdevol is wees er dan van overtuigd dat de gehele mensheid het is. Maar de gehele mensheid leeft niet in vrede en vreugde, en heeft dat nooit gedaan. Kan dat ooit geschieden? Kan zulk een mensheid ooit komen? Ik ben in staat het te verbeelden (I am able to imagine it) maar ik denk niet dat het mogelijk is. Alle volkeren zijn niet éen volk. Sommige zullen gelukkig zijn en sommige ongelukkig, en vice versa. De hele wereld gelukkig hebben en dan nog touw om je aan op te hangen... het zegt me dat zolang er dood is ongeluk zal zijn. Het leed, als de dood, is onvermijdelijk. Dit is ons lot. Wat het leed betreft, het enige wat we er aan doen kunnen is proberen anderen gelukkig te maken; en wat de dood betreft, het enige wat we er aan kunnen doen is vermijden dat hij krankzinnig wordt. Dit is de belangrijkste zorg (the main concern) van de dichter heden.

Hij heeft het onvermijdelijke aanvaard. Hij moet nu leren hoe er het best mee te leven.’

Gregory Corso: Some of My Beginning... And What I Feel Right Now, Contemporary American Poetry, Voice of America Forum Lectures.

[p. 69]

Ook ik ben op zoek. Natuurlijk; wie niet? Als schrijver ben ik nu op zoek naar dit boek. Dit ben ik: moment-opnamen betrapt in hun spiralende vermenigvuldigingen, nu al bezig meer en meer weg te laten, om aan te geven, duiden, ophouden, pauseren, inhouden: gun je de tijd.

Dit is een hartstochtelijk, hartgrondig seizoen geweest waarvan ik geen progress report hoeft uit te brengen; godzijdank kan ik dankzij jullie, lieve vrienden, bevrijd van dagelijkse zorgen mij bezig houden met groter wel en wee. Ik kan doen en laten wat ik wil, van de hand in de tand, de ene dag luisterrijk overgaand in de andere. Van éen ding kun je zeker zijn (zegt het voort!), wie mij blijft vergezellen, is niet alleen. Schreeuw het van de daken: denkers houden je wakker, ontroeren je, veranderen je, vervormen je. In het proces van bewustwording, waaraan wij in deze jaren allen onderworpen worden (geween en gekners van tanden) onverbiddelijke momenten: de brainwashing, de mindblowing, de psychose, Unio Mystica, Instant Cosmic Orgasm, Life Sex Death.

Niemand ontkomt, duwde hij glimlachend zijn vingers de letters binnen, tastend van binnenuit naar je hartslag. Bloed aan de handen. Offers.

Leer leven met de dood. Tabé. Tijd voor mij om te verdwijnen. Ik ben slechts het voegwoord tussen jou en je wereld, het isgelijkteken. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. De raad van een magiër.